Rozdział 36

Veronica's POV

Drażniący zapach wywołał u mnie kaszel. Harry odwrócił się w moją stronę i jeśli był choć trochę zdenerwowany, to nie dał po sobie nic poznać.

- Idź pootwierać wszystkie okna – nakazał mi i ruszył w głąb siwego dymu.

Ani mi się śniło go posłuchać. Zacisnęłam dłoń na jego koszulce i podążyłam za nim. Wiem, że zachowałam się lekkomyślnie, ale nie mogłam pozwolić, by cokolwiek mu się stało. Pokonaliśmy kilka ostatnich stopni, a po jaskrawych płomieniach w dalszym ciągu nie było śladu. Nic, tylko ten cholerny dym. Przeszliśmy wąskim korytarzem, po drodze zaglądając do dwóch zagraconych pomieszczeń naprzeciwko siebie, ale były w nienaruszonym stanie. W końcu z trudem udało nam się dostać do trzeciego; największego z nich. I nadal żadnego ognia. Wypluwałam sobie płuca, rozpaczliwie próbując złapać oddech. Powoli nic już nie widziałam, wszystko było siwe. W wyniku potknięcia, puściłam się Harry’ego i wylądowałam na podłodze, na której leżało jakieś urządzenie, a do niego przyklejona była kartka. Zorientowałam się, że dym, który zdążył rozprzestrzenić się po całej piwnicy i pewnie po części domu, wydobywa się z tego właśnie urządzenia. Nacisnęłam na oślep jakiś przycisk, mając nadzieję, że po prostu był to wyłącznik. Szarpnęłam za nogawkę chłopaka i wręczyłam mu świstek, a on pomógł mi wstać. Wskazał głową w kierunku wyjścia, więc posłusznie pozwoliłam mu wypchnąć się z powrotem na górę. Obydwoje zachłystnęliśmy się powietrzem, co chwilę kaszląc. W końcu Harry rozwinął zmiętą karteczkę.

„ Sprytne, czyż nie? To tylko ostrzeżenie. Ale przecież ty uwielbiasz ogień, prawda Styles?”

Zamrugałam kilkakrotnie powiekami, czytając ponownie treść tej wiadomości i spojrzałam na jego twarz, która wydawała się być bledsza niż zazwyczaj.

- O co chodzi? – zapytałam, marszcząc brwi, ale on nie odpowiedział.

Zamiast tego znowu zniknął w piwnicy, a po chwili wrócił z dziwnym urządzeniem, wypuszczającym dym. Z wściekłością wyrzucił go do śmietnika.

- Harry – naciskałam, ale on uparcie mnie ignorował.

Nerwowo chodził po całym parterze, otwierając wszystkie okna, nawet te w łazience.

- Możesz mi to wyjaśnić? – starałam się brzmieć spokojnie, ale w żołądku mi się wywracało.

Nic, zero reakcji.

- Przestań mnie ignorować – nakazałam, ale i to nie przyniosło skutku.

W końcu złapałam go za rękę, przykuwając tym samym jego uwagę.

- Czego? – warknął na mnie, a jego oczy znacznie pociemniały.

Tym razem się nie wystraszyłam.

- Powiedz mi – zażądałam.

- Co mam ci powiedzieć? – jego irytacja narastała, ale nie był w tym jedyny.

Wyszarpnął dłoń z mojego uścisku. Mierzyliśmy się spojrzeniami, aż w końcu się odezwał.

- Muszę iść – niemal wypluł te słowa.

- Oczywiście – mruknęłam gorzko. – Jak zwykle, gdy pojawią się kłopoty. Właściwiej byłoby: muszę uciec.

Choć doskonale wiedziałam, że to usłyszał, to nie skomentował tego, tylko zlustrował mnie wzrokiem. Spróbował chwycić mnie za ramię, ale teraz to ja zrobiłam unik.

- Idź – starałam się brzmieć wrogo i nie dałam po sobie poznać, że jak zwykle jego słowa mnie w jakiś sposób dotknęły.

- Ronnie… - spróbował coś powiedzieć, ale mu przerwałam.

- Musisz przecież iść – powtórzyłam jego słowa.

Z jego twarzy zniknęła wściekłość, zamiast tego pojawiła się bezradność i rezygnacja. Walczył ze sobą, aż w końcu westchnął i odsunął się nieco ode mnie.

- To nie był dobry pomysł – wymamrotał pod nosem i miałam wrażenie, że mówi bardziej do siebie, niż do mnie.

- Co? – spytałam, wbijając w niego spojrzenie.

- Wplątywanie cię w to wszystko. Cały syf, który pozostawiłem po sobie, dotyczy teraz ciebie. Z mojej winy – miałam wrażenie, że to jakiś chory wyrok.

Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem.

- To żart, tak? Razem ze swoimi kolegami kpisz ze mnie i patrzysz, jak robię z siebie totalną idiotkę? Nie istnieje żaden prześladowca, po prostu brakuje ci rozrywki – panika wdarła się w mój głos, a ja nic nie mogłam na to poradzić.

Harry przyciągnął mnie do siebie.

- Nie kpię z ciebie – oznajmił to takim tonem, jakby po raz dziesiąty tłumaczył coś małemu dziecku, które nadal nic nie rozumie. – Nie chcę, żebyś w tym uczestniczyła.

Wymsknęłam się z jego objęć.

- W czym niby uczestniczę?

Harry nie odpowiedział, ale wyglądał na zmartwionego i wkurzonego jednocześnie.

- Kiedy mówiłem, że muszę iść, naprawdę miałem to na myśli – zmienił temat.

Z jednej strony nie podobało mi się to, że miałam zostać sama w domu, bo naturalne było, że się najzwyczajniej w świecie bałam, ale znów z drugiej, nie zamierzałam go zatrzymywać. Chciałam chociaż przez chwilę zastanowić się nad tym wszystkim, pomyśleć jasno.

Pokiwałam tylko głową.

- Nie będziesz sama. Niall pokręci się w pobliżu – oznajmił, a ja uniosłam tylko brew.

- Nie sądzisz, że to przesada? – zasugerowałam. – Wolałabym, by moje życie nie przypominało istnego filmu kryminalnego.

- Na to już chyba za późno – pomimo całej tej sytuacji oboje musieliśmy się uśmiechnąć. – Za to ja wolałbym mieć pewność, że jesteś całkowicie bezpieczna. Mam coś do załatwienia.

- W porządku – poddałam się z westchnieniem.

Stanęłam na palcach, w zamiarze cmoknięcia jego ust, ale Harry miał inne plany. Przycisnął mocno swoje wargi do moich i pocałował mnie tak, jakby to było ostatnie, co ma w życiu zrobić.

- Zabiorę ze sobą tą cholerną tandetę, która spowodowała cały ten kiepski żart – powiedział, gdy już się odsunął.

- Może i kiepski – zgodziłam się. – Ale udany. Przynajmniej dla niego. I nie myśl, że odpuściłam – zastrzegłam.

Naprawdę miałam zamiar dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi.

- W swoim czasie.

Wywróciłam oczami na te słowa.

- Mam już po dziurki w nosie tego „w swoim czasie” – burknęłam, wywołując tym jego chichot.

- Zadzwonię – obiecał.

- Nie musisz. I tak zamierzam położyć się dzisiaj wcześniej.

- W takim razie dobranoc – wymruczał przy moim uchu, po czym jeszcze raz mnie pocałował i zniknął w holu.

Po chwili usłyszałam trzask drzwi frontowych i ruszyłam w tamtym kierunku, by zamknąć je na klucz. Głowa bolała mnie niemiłosiernie od całego tego gówna, z którym nic nie mogłam zrobić. Wolnym krokiem ruszyłam na górę, do swojego pokoju i od razu rzuciłam się na łóżko. Choć było jeszcze wcześnie, nic nie mogłam poradzić na to, ze powoli odpływałam. W którymś momencie poczułam wibrację telefonu i przez chwilę myślałam, że może to Harry, ale zaraz uświadomiłam sobie, że przecież dopiero co wyszedł. Na wyświetlaczu pojawił się nieznany numer. Odebrałam po krótkim wahaniu.

- Halo? – odezwałam się niepewnie.

-Hej, Ronnie! – żeński głos po drugiej stronie słuchawki nie wydawał mi się zbyt znajomy.

- Huh? – mruknęłam, wciąż jeszcze rozespana.

- Z tej strony Kelsey – dziewczyna przedstawiła się. – Mam nadzieję, że się nie obrazisz, że wykradłam Harry’emu twój numer?

Uśmiechnęłam się delikatnie do siebie, bo przepadałam za nią.

- Oczywiście, że nie- zapewniłam nieco żywiej. – Co słychać?

- Właściwie, chciałam zapytać, czy masz na sobotę jakieś plany? Chciałam wyskoczyć na zakupy, bo Louis zaprosił mnie na rodzinną kolację, wraz z jego rodzicami, dziadkami i bliskimi ciotkami, więc potrzebuję czegoś do ubrania.

Uniosłam brew, chociaż nie mogła tego zauważyć.

- Louis? – zapytałam sugestywnie.

- To dłuższa historia, ale wszystko ci opowiem, jeśli zgodzisz się ze mną pójść w sobotę – poprosiła błagalnym głosem.

Właściwie, potrzebowałam wyrwać się od tego wszystkiego, więc z chęcią przystałam na jej propozycję. Obiecała, że zadzwoni jeszcze jutro, by umówić się na konkretną godzinę i zakończyła rozmowę, twierdząc, że aktualnie nie bardzo może rozmawiać. Nie wypytywałam o szczegóły, bo sama nie marzyłam o niczym innym, jak tylko o zamknięciu oczu.

Odrzuciłam komórkę gdzieś na bok i zapominając o wszystkim, odpłynęłam.

Harry's POV  

Kiedy wyszedłem z domu Ronnie, mogłem odetchnąć z ulgą, że nie muszę się dłużej hamować. Stwierdzenie, że byłem wkurwiony, wciąż było niedopowiedzeniem. Cisnąłem tym niewiarygodnie drogim cholerstwem w chodnik, aż roztrzaskało się na drobne części, do których dodatkowo kopnąłem. Wyciągnąłem telefon z kieszeni spodni i wybrałem numer Nialla,  który uparcie nie odbierał. Udało mi się dopiero za piątym, może szóstym razem.

- Mamy problem – zacząłem, zanim on zdążył się odezwać.

- Jaki? – zapytał wyraźnie znudzony.

Splunąłem na ulicę, rzucając wrogie spojrzenie staremu facetowi, który szykował się, by zwrócić mi uwagę.

-Ktoś się upomina o swoje – odparłem poirytowany.

Zapadło krótkie milczenie.

- O czym ty, do kurwy, mówisz?

- Bridnight* – rzuciłem, a dla niego wszystko stało się jasne.

* W języku angielskim nie ma to żadnego dosłownego znaczenia. Jest to po prostu wymyślona przeze mnie nazwa, która jeszcze przez długi czas nic nie będzie wam mówić.

__________________________

Dzisiaj trochę później, ale przez cały weekend nie miałam czasu i dopiero niedawno miałam chwilę na dokończenie rozdziału :) Trochę tajemnic, ugh. Potrzymam was jeszcze jakiś czas w niepewności xx

I chciałabym wam serdecznie podziękować, za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem, nawet te kropki. Na obecną chwilę jest ich 41 (włącznie z moimi kilkoma odpowiedziami). Jesteście wspaniali! I dzisiaj mam do was jeszcze jedną prośbę. Pewnie już zauważyliście, że po lewej stronie pojawiła się ankieta, dotycząca czasu, w którym pisane jest moje opowiadanie. Chciałabym, aby każdy z was wyraził w niej swoją opinię, bo jest to dla mnie niezwykle ważne :) I informuję (tylko proszę, nie róbcie z tego powodu problemów), że kolejny rozdział na próbę POSTARAM SIĘ napisać w czasie teraźniejszym.

Także do następnej niedzieli x

PS jak wasze wrażenia po WWAT, jeśli ktoś z was był? :)