Rozdział 39

Veronica's POV

Stoję w progu i wpatruję się w Harry’ego spod przymrużonych powiek.

- Co tu robisz? – pytam chłodno.

Spogląda na mnie ze skruchą, a ja krzyżuję ręce na piersiach.

- Przepraszam – mamrocze i targa swoje i tak już rozrzucone loki.

- Och, oczywiście, że przepraszasz – parskam.

Z jednej strony chcę, by sobie poszedł, ale część mnie cieszy się, że siedzi tutaj, przede mną taki bezradny. Wygląda jak mały chłopiec i to czyni go uroczym, choć nie zamierzam tego przed nim w tym momencie przyznawać. Wciąż jestem na niego wściekła i jest mi przykro, że kolejny raz potraktował mnie w ten sposób.

- Gubię się – mruczy cicho.

- Już to słyszałam – mówię twardo, udając, że to na mnie nie działa, bo w rzeczywistości powoli mięknę.

Wzdycha.

- Naprawdę… - zaczyna, ale urywa, jakby szukał odpowiednich słów.

Rzucam mu wyczekujące spojrzenie.

- Rebecca jest dla mnie kimś w rodzaju… przyjaciółki – wyjaśnia, a ja reaguję ironicznym śmiechem.

- Masz na myśli to, że jest nią w łóżku? – uściślam.

Widzę jak złość przebiega przez jego twarz.

- Cholera, nie. Oczywiście, że nie – protestuje. – Ona pomogła mi w trudnym dla mnie czasie.

Ałć.

Odwracam wzrok i zaciskam usta w cienką linię.

- Ale nie zaprzeczysz, że z nią spałeś – szepczę.

Czuję, że cały czas na mnie patrzy.

- Nie – przyznaje w końcu.

Moje powieki opadają ciężko. Pomimo tego, że wydarzyło się to prawdopodobnie dawno temu, nie mogę powstrzymać swojej zazdrości i nieprzyjemnego kłucia w sercu. Słyszę szelest i kroki, a po chwili ramiona Harry’ego owijają się wokół mojej sylwetki.

- To nie tak, że cię zdradziłem – tłumaczy. – Można powiedzieć, że kiedyś prowadziłem… trochę inny tryb życia. Ale nie zmienię swojej przeszłości. Obiecałem, że będę cię chronić i nie zrobię nic, żeby cię skrzywdzić.

Pomimo, iż wiem, że mówi prawdę, niepokój wciąż we mnie siedzi. Wzdycham głęboko i opieram głowę o jego klatkę piersiową. Ostatnio coraz częściej i szybciej jestem zmęczona.

- Przepraszam – powtarza.

- Nie lubię jej – oznajmiam mu. – I nie chcę cię z nią więcej widzieć. Nie w ten sposób – próbuję brzmieć twardo.

- W porządku – ulega, a ja odczuwam ulgę.

Martwię się trochę, że może zbyt szybko mu wybaczyłam, ale szybko wyrzucam tę myśl z głowy i wspinam się na palce, by go pocałować. Niezbyt długi, ale namiętny pocałunek mi nie wystarcza. Chcę więcej, ale nie protestuję, gdy chłopak się odsuwa. Przygląda mi się z pewnym błyskiem w oku i mam wrażenie, że chce coś powiedzieć.

- Czemu tak się na mnie gapisz? – pytam zażenowana.

Odpowiada mi swoim szelmowskim uśmiechem.

- Jesteś głodna? – zmienia temat.

Kiwam głową, chociaż nie wiem do czego zmierza.

- Świetnie – stwierdza.

Ciągnie mnie na łóżko i stawia przede mną dwie brązowe papierowe torby. Jedną z nich podsuwa mi pod nos. Zaglądam do środka, a moim oczom ukazują się trzy zawinięte w folię hamburgery i upchnięte w zdecydowanie za małym kartoniku frytki. Moja brew wędruje do góry.

- Jedzenie na wynos prosto z budki z fast foodami? Prawdziwy z ciebie romantyk – droczę się, choć naprawdę to doceniam.

Harry wywraca żartobliwie oczami.

Obydwoje zaczynamy od hamburgerów, jednak różnica jest taka, że w czasie, gdy ja zdołałam wcisnąć w siebie jednego, on zdążył zjeść wszystkie trzy. Właściwie nie czuję już głodu, ale zabieram się za frytki. Opieram się o wezgłowie i kładę swoje nogi na chłopaku.  Cały czas milczymy, co jakiś czas posyłając sobie uśmiech, czy mrugnięcie, a ja zauważam jak dobrze zaczynam czuć się w jego towarzystwie. Nie ma między nami już tej bariery i skrępowania, co wcześniej. Zdaję sobie sprawę, że szczerzę się do własnych myśli i natychmiast przestaję, a moje policzki właściwie bez powodu oblewają się czerwienią.

- Kocham twoje rumieńce – Harry odzywa się niespodziewanie.

Na dźwięk słowa „kocham” moje serce na moment zamiera, by po chwili zacząć bić ze zdwojoną siłą. Wiem, że nie jest to z jego strony żadnym wyznaniem miłości, ale nic nie mogę poradzić na moją reakcję. Czuję się jeszcze bardziej zażenowana.

- Chodź tutaj – ton jego głosu jest rozkazujący.

Odsuwam od siebie torbę z jedzeniem i niezdarnie przesuwam się w jego stronę. Nim zdążę spaść z łóżka w wyniku potknięcia o jego nogę, wciąga mnie na siebie i całuje stanowczo. Oddaję pocałunek z taką samą siłą, a on odrzuca wszystko łącznie z kołdrą na ziemię i przyciska mnie do materaca. Wsuwa się językiem między moje wargi i rozpoczyna swoją wędrówkę; najpierw przez każdy ząb po kolei, kończąc na pieszczeniu mojego podniebienia. Jęczę w jego usta i  obejmuję go nogami w pasie. Żar, który między nami wybucha jest dość niespodziewany i gwałtowny, co potęguje tylko uczucie podniecenia u dołu brzucha.

Duże dłonie Harry’ego błądzą po moim ciele. Jego dotyk pozostawia po sobie przyjemne mrowienie. Wydaję z siebie niezadowolone stęknięcie, gdy odsuwa się ode mnie i szybko przyciągam go do siebie z powrotem.

- Cierpliwości – mruczy, ale ja nie mogę się na nią zdobyć.

Jego wargi lądują na moim obojczyku. Wciągam powietrze przez zaciśnięte zęby, gdy boleśnie zasysa moją skórę, jednak dotyk jego języka nieco łagodzi ból. Wiem, że będę miała ślad, ale w tej chwili się tym nie przejmuję.

- Harry – wydaję z siebie cichy pisk.

- Shh, kochanie – szepcze. – Wszystko dobrze.

Te słowa działają na mnie kojąco. Wplatam dłoń w jego włosy i okładam pocałunkami całą jego twarz, jednak dosłownie sekunda psuje całą tę chwilę. Gdy ręka chłopaka ląduje pod moją koszulką, na biodrze, natychmiast się wyrywam z nadzieją, że nie zdążył poczuć faktury obszernej blizny po oparzeniu.

- Ronnie?

Uciekam od jego pytającego wzroku i zagryzam wargę. Schodzę z łóżka i naciągam koszulkę najniżej, jak potrafię. Staję plecami do Harry’ego, ale słyszę cichy szelest, który świadczy o jego obecności za mną. Z całych sił staram się powstrzymać łzy cisnące się do moich oczu. Jestem już wystarczająco upokorzona.

- Spójrz na mnie – prosi, a gdy uparcie go ignoruję, łapie moje ramie i odwraca mnie w swoją stronę. – O co chodzi?

- O nic – kłamię, nie zważając na drżący głos.

- Wiesz, że do niczego cię nie zmuszam, ale nie rozumiem dlaczego zareagowałaś tak gwałtownie. Wystarczyło powiedzieć, żebym przestał  – wzdycha.

Zerkam na niego niepewnie i waham się, czy powinnam po prostu podnieść koszulkę do góry. W końcu zdejmuję ją przez głowę i przyciskam do piersi, rumieniąc się przy tym.

Harry wygląda na zaskoczonego.

- Co się stało? – pyta, przejeżdżając delikatnie kciukiem wzdłuż blizny.

- Właściwie, nic takiego – odpowiadam nieśmiało. – Po prostu wylałam na siebie kawę.

Czuję się skrępowana, gdy po prostu stoi i się na mnie gapi w ten sposób. Wprawdzie nie wydaje mi się, by miał zaraz się na mnie rzucić, ale wiem, że nadal jest podniecony. Chcę powiedzieć, by przestał się tak patrzeć, jednak on uprzedza mnie, gdy obejmuje mnie w pasie i ciągnie w stronę lustra. Próbuję zaprotestować, bo nienawidzę oglądać tego śladu, który ma pozostać ze mną do końca życia. Jestem przekonana, że mnie oszpeca i zawsze omijam go szerokim łukiem.

- Popatrz – nakazuje mi, a ja niechętnie stosuję się do tego.

- Jesteś piękna. Z blizną, czy bez niej – mruczy cicho.

Pomimo tego, że motyle wirują w moim brzuchu, nie mogę przekonać się do jego słów. Widząc moje niedowierzanie na twarzy, odwraca mnie w swoją stronę.

- Czemu nie możesz jej zaakceptować?

Wzruszam niedbale ramionami i pospiesznie zakładam koszulkę na siebie.

- Nie lubię jej i już – mówię.

Harry znów unosi do góry skrawek ubrania i ze zdumieniem zauważam, jak klęka przede mną. Chcę zapytać go co właściwie wyprawia, kiedy jego usta dotykają mojej blizny.  

- Uwielbiam ją – mamrocze, wstając, a dla mnie cały ten gest jest piękniejszy, niż cokolwiek innego. – Czyni cię bardziej prawdziwą.

Uśmiecham się do niego z nadzieją, że nie jest to kłamstwem.

- Zostaniesz na noc? – zmieniam temat.

Kiwa głową.

- I na każdą kolejną? – upewniam się.

Chłopak łączy nasze wargi w delikatnym pocałunku.

- To wystarczająca odpowiedź? – pyta z uśmiechem.

Przytakuję, a moje kąciki ust mimowolnie unoszą się ku górze.

- Zdecydowanie – wzdycham zadowolona.

jeśli przeczytałeś/aś - zostaw komentarz