Rozdział 3

Veronica's POV

Spięłam się na dźwięk jego głosu. W pierwszej chwili chciałam uciec, albo schować się za plecami Harry’ego i udawać, że wcale mnie tutaj nie ma. Może dzięki temu uniknęłabym rozmowy, na którą wciąż nie byłam gotowa. Wetknęłam kosmyk włosów za ucho i uniosłam głowę do góry.

- Co cię to w ogóle obchodzi ? – syknęłam.

- Reed, spierdalaj stąd, bo znowu obiję ci mordę. – Harry i jego bezpośredniość.

Myślę, że Mattowi się to nie spodobało. Zauważyłam jak zaciska dłonie w pięści siląc się na pozorny spokój.

- Chyba wyraźnie powiedziałem ci wczoraj, że masz trzymać się od niej z daleka? Coś do ciebie, kurwa, nie dotarło, Styles?– dłoń chłopaka wskazała na mnie, ale jego wzrok przeszywał Harry’ego.

Chwila, co? Czy on naprawdę miał zamiar dobierać mi przyjaciół? Nie to, żeby Harry był moim przyjacielem, ale odkąd rozstałam się z Mattem, były chłopak nie miał do mnie żadnych praw i nie

mógł mnie kontrolować, nawet w najmniejszym stopniu.

- Posłuchaj mnie, raz a uważnie, bo nie mam zamiaru tego powtarzać – zrobiłam krok w jego kierunku. – Jeśli będę chciała widywać się z Harrym, to nie będziesz miał żadnego wpływu na to. A teraz, proszę cię, żebyś stąd odszedł. Porozmawiamy, jak będę miała na to siłę.

Zawiesił na mnie wzrok, zanim się odezwał.

- W porządku, tylko proszę. Bądź ostrożna, Ronnie – jego głos był szorstki, i sprawiał wrażenie, jakby w ogóle się o to nie martwił.

Kiwnęłam głową. Odszedł, a ja odwróciłam się w stronę Harry’ego. Widziałam, jak bezczelny uśmiech majaczy na jego wargach, a w policzkach utworzyły się urocze dołeczki.

- Dlaczego się tak uśmiechasz? – zapytałam, wciąż nie czując się przy nim pewnie.

- Przyznałaś, że chcesz się ze mną widywać – zachichotał.

Zmrużyłam na niego oczy, ale czułam, jak moje policzki przybierają czerwoną barwę. Chyba nie powinnam była tego mówić.

- Nie, ja tylko… - zaczęłam, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć, by znów nie palnąć czegoś, co mógłby obrócić przeciwko mnie.

- Ty tylko chcesz mnie widywać. To chciałaś powiedzieć?

- Nie, oczywiście, że nie! – zaprzeczyłam zbyt szybko. Byłam pewna, że zarumieniłam się jeszcze bardziej.

- Och, daj spokój. Wiem, że chcesz. Każda chce – jego pewny siebie uśmieszek nie schodził mu z twarzy.

Czy bezczelność Harry’ego miała w ogóle swoje granice? Odetchnęłam. Wolałam zamilknąć. Nagle przypomniałam sobie, że czeka mnie szkoła. Zerknęłam na zegarek. Zostało mi siedem minut, by zostawić rzeczy w szafce i pójść na lekcję chemii. Naprawdę, nie miałam teraz na to ochoty.

- Harry, muszę iść – powiedziałam odwracając od niego wzrok.

- Nie, wcale nie musisz – odepchnął się od maski samochodu i otworzył przede mną drzwi od strony pasażera.

Czy on proponował mi wagary?

- Wolałabym nie… Nie chcę mieć problemów – odmówiłam.

Chłopak wywrócił oczami, ale zatrzasnął drzwi.

- W porządku, w takim razie… Do zobaczenia? – tym razem jego twarz rozświetlił zwyczajny, wesoły uśmiech.

Mam nadzieję, pomyślałam, ale powstrzymałam się przed powiedzeniem tego. Coś w Harrym mnie intrygowało. Być może jego mroczna aura sprawiała, że chciałam się czegoś o nim dowiedzieć, poznać go.

- Jasne. Pa, Harry – pomachałam mu, kiedy wsiadał do samochodu i ruszyłam w stronę budynku szkoły.

Zobaczyłam Cassie stojącą przy wejściu. Przyspieszyłam trochę kroku, by się nie spóźnić, gdy usłyszałam wołający za mną głos:

- Będę w sobotę, koło siedemnastej.

***

Przeczesałam dłonią wciąż wilgotne włosy i otworzyłam szafę. Przekopałam wszystkie ubrania, ale i tak nie znalazłam niczego, co mogłabym włożyć. Nawet nie wiedziałam gdzie zabiera mnie Harry i to tylko utrudniało mój wybór. Chciałam do niego zadzwonić i zapytać o to, ale nie miałam jego numeru, więc w końcu zdecydowałam się na czarne legginsy i niebieski top, który nie odsłaniał zbyt wiele, ale nie wyglądałam w nim też jak wieczna dziewica.

Długo myślałam nad tym, czy zrobić kreski, ale odpuściłam.  Nie chciałam, żeby Harry pomyślał, że się dla niego specjalnie stroiłam. Użyłam więc tylko korektora, tuszu do rzęs i mojego ulubionego błyszczyka. Włosy, które zdążyły już wyschnąć zostawiłam rozpuszczone, po prostu przerzuciłam je na jeden bok. Do maleńkiej torebeczki na ramię włożyłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy, jak telefon, czy portfel. Zerknęłam na godzinę. Zegar wskazywał 16:52, więc zbiegłam na dół, do kuchni.

- Jestem gotowa, mamo. Chciałam ci tylko powiedzieć, że wychodzę – cmoknęłam ją w policzek i nie czekając na jej odpowiedź, przeszłam do przedpokoju, gdzie włożyłam na nogi czarne baleriny, dopełniające strój.

Całość prezentowała się nieźle. Nic zbyt szykownego, ale wciąż zachowywałam schludny i elegancki wygląd.

Moich uszu dobiegło ciche pukanie do drzwi. Zamiast otworzyć je na oścież i wpuścić Harry’ego, wyślizgnęłam się przez małą szparkę. Wolałam, by moja mama go nie zauważyła. Skłamałam mówiąc, że wychodzę z Cassie.

Oczy chłopaka podwoiły swoje rozmiary na mój widok. Głośno przełknął ślinę.

- Ronnie, wyglądasz… - urwał, nie wiedząc co powiedzieć.

- Głupio? – zagryzłam wargę nieco zdenerwowana.

- Nie, absolutnie. Chciałem powiedzieć, że wyglądasz pięknie – wyjaśnił, a kąciki jego ust uniosły się lekko ku górze.

- Dzięki – wymamrotałam, czerwieniąc się. – Ty też wyglądasz całkiem dobrze.

Harry miał na sobie czarne conversy, szare rurki, biały t-shirt i czarną, sportową marynarkę. Wbiłam wzrok w ziemię. Wciąż mnie onieśmielał. Nie mogłam powiedzieć, że nadal przechodziły mnie ciarki na sam jego widok. Myślę, że przestał przerażać mnie przedwczoraj, kiedy w pewnym sensie znów próbował obronić mnie przed Mattem, ale i tak nie czułam się całkiem pewnie w jego towarzystwie.

- Tak właściwie, dokąd mnie zabierasz? – zapytałam, kiedy ruszyliśmy w stronę jego samochodu.

- W sumie, myślałem, że moglibyśmy pójść po prostu coś zjeść.

- Dla mnie jest w porządku – zapewniłam.

Nim Harry zasiadł za kierownicą, otworzył przede mną drzwi od strony pasażera. Prawdziwy z niego dżentelmen, mówię całkiem serio. Cała droga minęła nam na swobodnej rozmowie o muzyce, choć bardzo uważałam na słowa, by nie palnąć czegoś głupiego. Zauważyłam, że pod tym względem kompletnie się różnimy. On nie znosił popu, którego ja mogłabym słuchać cały czas, natomiast rock, który był jego ulubionym gatunkiem wręcz ranił moje uszy.

W restauracji zajęliśmy stolik przy oknie. Na początek zamówiłam dietetyczną colę, a Harry poprosił o wodę. Gdy spojrzałam na jego pełne usta, coś mi się przypomniało.

- Skąd wzięło się rozcięcie na twojej wardze? – zapytałam niepewnie.

Chyba nie spodziewał się tego pytania, bo miał zaskoczoną minę.

- Potknąłem się i wpadłem na szafkę – skłamał gładko.

Oczywiście, że nie powie prawdy. Możliwe nawet, że nie chcę jej znać.

- A ja ci nie wierzę – założyłam ręce i oparłam się o oparcie krzesła.

- W takim razie, to już twój pieprzony problem – warknął na mnie, a jego humor zmienił się w jednej minucie.

Zrobiło mi się przykro, ale wolałam nie dawać po sobie tego poznać, więc po prostu całą swoją uwagę skupiłam na menu. Po chwili przyszedł kelner z naszymi napojami i oboje złożyliśmy kolejne zamówienie, tym razem na coś do jedzenia. Gdy odszedł, nie bardzo wiedziałam gdzie powinnam podziać wzrok, więc przeprosiłam Harry’ego i udałam się do łazienki.

Spędziłam kilka minut na staniu i gapieniu się w lustro, nie zawracając sobie głowy tym, co pomyśli Harry. Kiedy wróciłam zamówione przez nas dania leżały już na stoliku. Usiadłam kompletnie ignorując chłopaka i tak jak on, zabrałam się do jedzenia. Nie odzywaliśmy się do siebie dopóki obydwoje nie skończyliśmy posiłku. Wytarłam usta serwetką, zanim odważyłam się na niego spojrzeć.

- Przepraszam – bąknął w moją stronę. – Nie powinienem był się tak do ciebie odzywać.

Przyjęłam to skinieniem głowy i posłałam mu blady uśmiech. Hary zawołał kelnera i poprosił o rachunek. Zaprotestował, kiedy zaproponowałam, że zapłacę choćby tylko za swoje zamówienie. Wyszliśmy w nieco lepszych nastrojach.

- Tak sobie pomyślałem… - zaczął nieco zdenerwowany. – Może chciałabyś pójść do mnie?

Moje oczy rozszerzyły się na jego propozycję. Czy chciałam? Oczywiście, że nie! Wolałam myśleć, że dzisiejsze spotkanie nie było żadną randką, po której Harry zaciągnie mnie do łóżka, tylko zwykłym, przyjacielskim wyjściem.

- Harry, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – zagryzłam wargę.

- Miałem na myśli, że moglibyśmy obejrzeć jakiś film, czy coś. Nie mam zamiaru z tobą spać, Ronnie – zachichotał.

Zarumieniłam się.  Spojrzałam na zegarek w moim telefonie, który wskazywał kilka minut przed dziewiętnastą. Wciąż nie byłam przekonana, co do jego pomysłu. Bardzo słabo go znałam i choć wiedziałam, że mogę czuć się przy nim bezpiecznie, to nadal trochę się go bałam.

- Moja mama będzie się o mnie martwiła. Obiecałam jej, że wrócę koło dziewiętnastej trzydzieści – wykręciłam się.

Brwi chłopaka zbliżyły się do siebie, a usta wykrzywiły w dziwnym grymasie, ale przytaknął, otwierając przede mną drzwi do swojego samochodu. Atmosfera, która panowała podczas podróży była bardzo napięta. Odnosiłam wrażenie, że Harry czuje się urażony, ale starał się nie dawać tego po sobie poznać. Na miejsce dotarliśmy jakieś dwadzieścia minut później. Już miałam rzucić zwykłe cześć, ale Harry mnie uprzedził. Pochylił się nade mną, nasze usta dzieliło nie więcej, niż dziesięć centymetrów. Bicie mojego serca było znacznie szybsze, niż zwykle. Zaczęłam głębiej oddychać, by się uspokoić. Chłopak ostrożnie odpiął mój pas bezpieczeństwa.

- Dobranoc, Veronica – wyszeptał tuż przy moim uchu, po czym pochylił się jeszcze bardziej, by otworzyć drzwi.

Mrowienie w moim brzuchu nie mijało, kiedy stałam na ganku i patrzałam, jak odjeżdża. Pomachałam mu jeszcze przed wejściem do domu, ale chyba tego nie zauważył. Gdy tylko znalazłam się w środku, zobaczyłam moją mamę opartą o ścianę. Stała z założonymi rękami, a jej mina świadczyła o tym, że mam kłopoty.

- Cassie trochę wyprzystojniała od ostatniego razu, kiedy ją widziałam. Nie sądzisz? – zapytała unosząc brwi do góry.

Cholera. 

                                                                                                 

Obiecałam w czwartek więc jest w czwartek. Nie jestem w stanie konkretnie powiedzieć kiedy następny, bo przez urodziny nie wiem czy będę miała czas go w weekend napisać, tak więc umownie postaram się na wtorek, ale możliwe że pojawi się w poniedziałek.

Jeśli macie jakieś pytania związane ze mną lub z moim opowiadaniem zapraszam na ask'a, którego założyłam specjalnie na potrzeby bloga.

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, bo to serio bardzo motywujące i liczę, że nadal będziecie komentować xx