Rozdział 25

Veronica's POV

Otworzyłam okno na oścież, by Harry mógł wgramolić się do środka. Krople deszczu spływały z jego oklapniętych włosów, powodując, że wyglądał jak mały chłopiec. Uśmiechnęłam się na ten widok.  Jego brew powędrowała do góry.

- Coś cię bawi, Veronico? – zapytał niskim głosem.

Zagryzłam wargę, próbując ukryć rozbawienie.

- Absolutnie nic.

Chłopak pochylił się nade mną, by cmoknąć moje usta. Smakował tytoniem, choć do tej pory nigdy nie widziałam go z papierosem.

- Po co przyszedłeś? – mruknęłam, wdychając zapach jego perfum.

Zmarszczył brwi i odsunął się.

- Mam sobie iść?

- Cholera, nie! Nie to miałam na myśli – zaprotestowałam gwałtownie, na co wyraźnie się rozluźnił.

Jego usta wygięły się w delikatnym uśmiechu.

- Chciałem zobaczyć swoją dziewczynę.

Na te słowa moje serce zabiło mocniej, a policzki oblały się rumieńcem.

- Jesteś sama?

Skinęłam głową.

- Moja mama jest na grillu u znajomych, powinna wrócić przed północą – oznajmiłam.

- Masz coś przeciwko temu, bym został na noc? – w głosie Harry’ego wyczułam wahanie.

Druga noc z rzędu spędzona w jego towarzystwie? Och.

- Nie, oczywiście, że nie – westchnęłam z zadowoleniem. – Ale będziesz musiał poczekać, zamierzałam wziąć prysznic.

- Mogę się przyłączyć? – uśmiechnął się głupawo.

Wywróciłam oczami.

- Zaczekaj tutaj. Wrócę za kilka minut.

Wyjęłam z szafy dawno nieużywaną piżamę z Victoria’s Secret, którą mama kupiła mi dwa lata temu na obóz, a z szuflady wygrzebałam czystą bieliznę, po czym udałam się do łazienki. Zrzuciłam z siebie ubranie i weszłam do kabiny prysznicowej. Ciepła woda działała na mnie kojąco, pozwalała moim mięśniom rozluźnić się. Wtarłam waniliowy żel pod prysznic w swoje ciało, a na włosy nałożyłam ulubiony szampon. Starannie spłukałam z siebie pianę i niechętnie wyszłam spod gorącego strumienia. Wytarłam się miękkim ręcznikiem, ubrałam przygotowaną piżamę i wyszczotkowałam dokładnie zęby. Rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze i opuściłam łazienkę.

Zastałam Harry’ego leżącego na moim łóżku z rękami pod głową. Wpatrywał się w sufit, ale na dźwięk zamykanych drzwi jego uwaga skupiła się na mnie. Uśmiechnął się delikatnie.

- Hej – bąknęłam nieśmiało.

- Chodź tu – ton jego głosu był rozkazujący.

Miałam ochotę przewrócić oczami, ale w ostatniej chwili powstrzymałam ten odruch i po prostu podeszłam do łóżka. Materac ugiął się pod moim ciężarem. Nie zdążyłam się położyć, bo chłopak chwycił mój nadgarstek i pociągnął mnie na siebie tak, że wylądowałam na jego brzuchu.

- Dobry wieczór – wymruczał tuż przy mojej twarzy.

Nim zdołałam cokolwiek odpowiedzieć, złączył nasze usta w słodkim pocałunku. Jego język delikatnie pieścił mój, a nasze wargi pracowały w idealnej synchronizacji. Zdecydowanie zbyt szybko odsunął mnie od siebie. Jęknęłam z niezadowoleniem. Zsunęłam się z jego brzucha i pozwoliłam, by ułożył mnie w swoich ramionach. Leżeliśmy jakiś czas w przyjemnym milczeniu, rzucając sobie ukradkowe spojrzenia.

- Gemma była moją siostrą – Harry niespodziewanie przerwał ciszę, zaskakując mnie.

Uniosłam na niego wzrok. Dlaczego teraz mi o tym mówił? Dopiero po chwili dotarło do mnie, że mówiąc o niej, użył czasu przeszłego.

- Dlaczego powiedziałeś „była”? – zapytałam głupio.

Wyraz jego twarzy pozostawał obojętny, ale podświadomie czułam, że to tylko pozory.

- Ponieważ nie żyje – oznajmił beznamiętnie.

Zamrugałam kilkakrotnie powiekami. Zrobiło mi się gorąco. Nie byłam pewna co powinnam zrobić, czy też powiedzieć.  W jednym momencie mnóstwo pytań napłynęło mi do głowy.

- Co się stało? – udało mi się wykrztusić.

Wyczułam jak mięśnie Harry’ego napinają się. Zaczęłam wodzić palcem po jego żuchwie. Zamknął oczy i westchnął z dziwną mieszanką ulgi i smutku.

- Mój ojciec był alkoholikiem, dla niego liczyło się tylko to, żeby się napić – zaczął. – Odkąd pamiętam bił moją matkę, siostrę i mnie. To, że byłem pięcioletnim chłopcem, a Gemma ośmioletnią dziewczynką wcale mu nie przeszkadzało. Moja mama zbyt długo mu na to pozwalała, nigdy się nie sprzeciwiła. Miałem do niej ogromny żal. Gdy trochę podrosłem, zacząłem po prostu znikać z domu na całe dnie, więc omijało mnie najgorsze. Owszem, dręczyły mnie wyrzuty sumienia, że zostawiam matkę i siostrę, ale chciałem się od tego uwolnić. Kiedy miałem czternaście lat, a Gemma siedemnaście, ona również się sprzeciwiła. Uciekła z domu. Długo nikt nie mógł jej znaleźć, dopiero po około dwóch tygodniach do naszych drzwi zapukała policja z informacją, że została potrącona i zginęła na miejscu. Ta sytuacja sprawiła, że moja mama wreszcie uwolniła się od ojca. Wyprowadziliśmy się, choć wciąż było trudno. Nie mogłem patrzeć na matkę, obwiniałem ją o wszystko; swoje dzieciństwo, śmierć Gemmy… Ale podświadomie czułem, że ja też nie jestem bez winy. Żyliśmy w ciągłym stresie, że on wróci, jednak nie wrócił. Zapił się na śmierć. Po tym nasze stosunki z matką się poprawiły, choć i tak z domu wyniosłem się z ulgą. Mogłem w końcu zapomnieć  i żyć z dala od tego wszystkiego.

Nie zdawałam sobie sprawy, że płaczę, dopóki Harry nie otarł wierzchem dłoni moich łez.

- Nie płacz, skarbie – wyszeptał wprost do mojego ucha, a jego  ramię ciaśniej oplotło moją talię.

- Tak bardzo mi przykro, Harry – wyszlochałam

Wiedziałam, że to ja powinnam pocieszyć jego, a nie on mnie, ale nie mogłam powstrzymać łkania. Obraz małego, wystraszonego chłopca o kręconych włosach i zielonych oczach bitego przez swojego o wiele silniejszego ojca rozdzierał moje serce na tysiąc kawałków.

- Ronnie – jego łagodny głos dotarł do moich uszu.

Uniosłam na niego wzrok, z całych sił próbując pohamować dwa słone strumienie.

- Dziękuję – wymamrotałam, na co zmarszczył brwi.

- Za co?

- Że mi powiedziałeś.

Uśmiechnął się delikatnie, ale nie odpowiedział. Leżałam przytulona do jego boku i wsłuchiwałam się w jego regularny oddech, cały czas odtwarzając w myślach tą samą scenę. Nie pamiętam kiedy łzy przestały płynąć z moich oczu, ani ile trwaliśmy w takiej pozycji. W pewnej chwili usłyszałam dzwonek telefonu domowego. Zerwałam się na równe nogi, zostawiając zdezorientowanego Harry’ego i popędziłam na dół, by odebrać. 

- Halo? –wysapałam.

Po drugiej stronie panowała absolutna cisza.

- Halo! – wrzasnęłam zirytowana, powoli domyślając się, że to znów ta sama osoba.

Usłyszałam nasilające się dyszenie.

- Słuchaj, kimkolwiek jesteś. To przestało być śmieszne ostatnim razem. Przestań wydzwaniać, albo odezwij się w końcu! – starałam się ukryć panikę w swoim głosie. Naprawdę zaczynałam się bać.

Odwróciłam głowę, a moim oczom ukazał się Harry kroczący w moją stronę. Serce podeszło mi do gardła. Wyraz jego twarzy był pytający.

- Wszystko w porządku? – wyszeptał bezgłośnie.

Z wahaniem podałam mu słuchawkę. Zmarszczył brwi, ale wziął ją ode mnie i przyłożył do ucha.

- Słucham? – wychrypiał nisko.

Zmarszczka na jego czole pogłębiła się i oddał mi aparat.

- Rozłączył się – oznajmił.

Westchnęłam.

- Kto to był?

Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Od jakiegoś czasu wydzwania do mnie i jedyne co słyszę po drugiej stronie, to jego ciężki oddech. Zaczynam się naprawdę martwić.

Harry przyciągnął mnie do siebie i pocałował delikatnie moje czoło.

- Nie martw się, jakiś dzieciak tylko próbuje cię wystraszyć.

Jego słowa wcale mnie nie uspokoiły, ale udałam, że jest inaczej. Pozwoliłam, by zaniósł mnie na plecach z powrotem na górę. Postawił mnie przy łóżku.

- Harry? – rzuciłam.

Chłopak zwrócił na mnie swoją uwagę.

- Możesz mnie pocałować? – przygryzłam wargę, a moje policzki zalały się krwistą czerwienią.

Uśmiechnął się szeroko, ukazując dwa urocze dołeczki i pochylił się nade mną. Niecierpliwie złączyłam nasze usta. Harry ścisnął mój pośladek i wykorzystał okazję kiedy jęknęłam, by wślizgnąć się językiem między moje wargi. Przejechał jego koniuszkiem po moich zębach. Całkowicie zatraciłam się w pocałunku i pozwoliłam mu odsunąć się dopiero wtedy, kiedy zabrakło nam obu tchu.

- Myślę, że mogę – odparł, nadal szczerząc się od ucha do ucha.

Posłałam mu nieśmiały uśmiech.

- Która godzina? – zapytał.

Zerknęłam na budzik stojący na szafce nocnej.

- Dwudziesta druga.

Rozmawialiśmy do późna na różne tematy, leżąc w łóżku, dopóki nie poczułam, że ogarnia mnie senność. Moje powieki zrobiły się niesamowicie ciężkie i nie pamiętam w którym momencie opadły.

- Śnij o mnie, skarbie – usłyszałam łagodny szept przy uchu.

I odpłynęłam wtulona w swojego chłopaka.

Rano obudził mnie dźwięk gwałtownie otwieranych drzwi.

- Co, do cholery?! – wrzask mojej mamy postawił mnie na równe nogi.

_____________

Kolejny rozdział pojawi w... powiedzmy we wtorek x