Rozdział 20

Veronica's POV

Cassie chłonęła każde słowo mojej opowieści, a ja nie szczędziłam jej szczegółów. Tym razem nie krzywiła się, kiedy mówiłam jej o tym, jak Harry przyszedł do mnie pobity tamtej nocy, albo o pocałunku. Wręcz przeciwnie, z każdą chwilą uśmiech na jej twarzy tylko się pogłębiał.

- Lubisz go! – pisnęła podekscytowana, kiedy skończyłam.

Zarumieniłam się. Oczywiście, że miała rację, ale ja nie miałam zamiaru tak szybko się do tego przyznawać.

- Wcale nie – bąknęłam, biorąc sporego łyka swojej kawy mrożonej.

- Ależ tak! – krzyknęła zdecydowanie zbyt głośno.

Rozejrzałam się, ale na szczęście nikt poza starszym samotnym mężczyzną nie zwrócił na nas uwagi.

- Ciszej – syknęłam.

Dziewczyna tylko wywróciła oczami.

- Jesteście razem? – zapytała lekkim tonem, ale wiedziałam, że cholernie ją to ciekawi.

- Nie – odparłam z lekkim wahaniem. – Harry nie wydaje się być kimś, kto jest zdolny do związków – dodałam, siląc się na obojętność.

- Sugerujesz, że próbuje dobrać się do twoich majtek?

Skinęłam głową. Naprawdę miałam to na myśli, niezależnie od tego, czy moje oczekiwania były inne. Obiecałam sobie w duchu, że później się nad tym zastanowię.

- Nie uważasz, że gdyby taki był jego cel, to już dawno czegoś by próbował? – głos Cassie przywrócił mnie do rzeczywistości.

- Może i masz rację – westchnęłam. – Musimy o tym rozmawiać?

- Nie, oczywiście, że nie – uśmiechnęła się z czułością. – Po prostu myślę, że zbyt pochopnie go oceniasz.

Parsknęłam sarkastycznie.

- I ty to mówisz?

Przyjaciółka milczała przez dłuższą chwilę, więc postanowiłam wykorzystać okazję.

- Słuchaj… - zaczęłam niepewnie, a ona spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami z niezwykłą ostrożnością, jakby domyślała się co chcę powiedzieć. Zagryzłam nerwowo wargę.

- Nie zataiłam przed tobą nic – no może poza incydentem z Mattem, kiedy usiłował… sama nie wiem co. Ale to tylko dla jej dobra.

- I?

- I ty też powinnaś być ze mną szczera – westchnęłam.

Cassie uciekła spojrzeniem gdzieś w bok.

- Jestem – mruknęła.

Pokręciłam głową.

- W dalszym ciągu nie odpowiedziałaś na moje wielokrotnie zadane pytanie – zwróciłam jej uwagę.

- Jakie znów pytanie? – zgrywała głupią, ale doskonale zdawałam sobie sprawę, że wie o czym mówię.

- Skąd znasz Zayna? – starałam się, by mój głos brzmiał miękko.

Zauważyłam, że warga dziewczyny nieznacznie zadrżała.

- Dlaczego w ogóle uparłaś się, że go znam? – skrzywiła się.

Zaczynała mnie naprawdę irytować, jakby nie mogła po prostu powiedzieć prawdy.

- Bo widzę jak się przy nim zachowujesz – odparłam, opadając na oparcie krzesła.

- Jak według ciebie się przy nim zachowuję?

- Jesteś wystraszona – wzruszyłam ramionami, choć tak naprawdę cholernie się martwiłam.

Kąciki ust Cassie uniosły się delikatnie do góry.

- Kiedyś ci powiem. Jeszcze nie teraz. Nie naciskaj, proszę.

Wydałam z siebie zirytowane jęknięcie, ale odpuściłam.

***

W poniedziałek szłam do szkoły z duszą na ramieniu. Naprawdę nie chciałam spotkać Matta po tym wszystkim co mi zrobił, czy też próbował zrobić. Uważnie rozglądałam się po korytarzu lub boisku i zaczynałam panikować, kiedy wyłapałam w tłumie sylwetkę od złudzenia przypominającą jego. Po lunchu zorientowałam się, że na moje szczęście postanowił zrobić sobie wolne. Podobnie wyglądały wtorek i środa. Dopiero w czwartek odważyłam się na odrobinę swobody, jednak jak na złość chłopak musiał się pojawić. Unikałam go jak ognia, ale właśnie zbliżała się lekcja, którą jako jedyną mieliśmy w tym samym czasie. Znienawidzony przeze mnie wf.

Z uczuciem irytacji weszłam do damskiej szatni, gdzie nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Zaraz za mną wpadła zdyszana Cassie, zyskując kilka krzywych spojrzeń, które odwzajemniła, nim ruszyła w moją stronę.

- Ronnie? – szepnęła, dbając o to, bym tylko ja mogła ją usłyszeć.

- Wszystko w porządku? – zapytałam, wciągając na siebie wygodne spodnie do jogi.

- Harry tutaj jest.

Zesztywniałam na te słowa. Harry? Co on mógł tu robić? Bo przecież nie przyjechał się ze mną zobaczyć, prawda? Musiał wiedzieć, że moje zajęcia kończą się później.

- Widziałaś się z nim? – spojrzałam na przyjaciółkę, a ona zagryzła nerwowo wargę.

- Nie – odparła.

- Ale?

- Rozmawiał z Mattem – westchnęła, opadając na ławkę.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zostałyśmy same w szatni.

- Jesteś pewna, że tylko rozmawiali?

Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu byłam niemal pewna, że na tym się nie skończy. Zbyt dobrze znałam wybuchowy charakter Harry’ego. Przed oczami stanęła mi scena, kiedy chłopak w przypływie złości zrzucił wszystko z komody.

Cassie ledwie zauważalnie skinęła głową.

- Pospiesz się, trenerka się wścieknie, jeśli znowu się spóźnimy – ponagliła mnie, a ja ze zdumieniem zauważyłam, że jest przebrana.

Zawiązałam buty i pospieszyłyśmy na salę gimnastyczną. Przy wejściu wpadłyśmy na panią Cole.

- Dziesięć okrążeń plus pięć dodatkowych za spóźnienie. Żadnych oszustw, zaraz wrócę – warknęła.

Zmierzyła nas wzrokiem i odeszła. Wywróciłam oczami. Upięłam włosy w luźnego kucyka i zaczęłyśmy truchtać wokół naszej połówki. Cały czas nerwowo rozglądałam się w poszukiwaniu Matta, ale nie mogłam wypatrzeć go wśród chłopców rozgrzewających się po drugiej stronie boiska. Z utęsknieniem wyczekiwałam dzwonka, ale jak na złość lekcja dłużyła się niemiłosiernie. Kiedy w końcu po czterech rozegranych meczach siatkówki trenerka pozwoliła nam iść do szatni, moje serce zaczęło pompować krew dwa razy szybciej niż zwykle, a dłonie pociły się i to wcale nie od nadmiaru wysiłku fizycznego. By zaoszczędzić czas, zmieniłam tylko bluzkę.

- Chcesz pójść ze mną? – zapytałam Cassie z grzeczności, jednak w głębi duszy miałam nadzieję, że odmówi.

- Do Harry’ego? Och, nie, dzięki za propozycję, ale obiecałam Jonnah, że zjem z nim dzisiaj lunch – odparła ku mojej uldze.

Chwila, co?

- Ty i Jonnah? – nie potrafiłam ukryć zdumienia.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i przygryzła wargę, próbując ukryć uśmiech.

- Chyba czeka nas pogawędka, moja panno – przybrałam żartobliwy ton i uniosłam palec wskazujący do góry, na co zachichotała.

- Do zobaczenia później – pożegnałam się wesoło, choć stres zjadał mnie od środka. Chwyciłam ciężką torbę i wybiegłam z pomieszczenia, kierując się w stronę parkingu.

O tej porze zazwyczaj kręciło się tam sporo dzieciaków, ale tym razem udało zdążyć mi się przed wszystkimi, więc bez trudu dostrzegłam wysokiego chłopaka z burzą loków opartego o samochód.

- Harry! – krzyknęłam, by zwrócić na siebie jego uwagę. Wyglądał na zaskoczonego moim widokiem.

- Co tutaj robisz? – zapytałam, stając przed nim.

Wzruszył ramionami.

- Musiałem załatwić kilka spraw – posłał mi swój szelmowski uśmiech, ale nie dałam się zwieść.

Przybrałam obronną pozycję, która składała się z założonych rąk i uniesionej dumnie głowy.

- Te „sprawy” – zrobiłam cudzysłów w powietrzu – mają na imię Matt?

Harry zmarszczył brwi.

- Widziałaś się z nim? – zapytał niepewnie.

Zastanowiłam się chwilę i postanowiłam blefować.

- Może.

Chłopak pobladł.

- Ronnie, czy on ci coś powiedział? – brzmiał na przestraszonego, co było do niego niepodobne.

Nic z tego nie rozumiałam.

- Nie, dlaczego miałby?

Zmarszczka na moim czole pogłębiła się, kiedy Harry odetchnął z ulgą.

- Wszystko w porządku? – zapytałam, na co skinął głową.

- Tak. Po prostu trzymaj się od niego z daleka –westchnął.

Zignorowałam fakt, że właśnie mi rozkazuje tylko dlatego, że sama wcześniej na to wpadłam. Spojrzałam na niego spode łba.

- Skąd się znacie?

Widziałam, że chłopak się waha.

- Obiecałeś mi rozmowę – przypomniałam mu. – Miałeś odpowiedzieć na moje pytania.

- Ale  jak każdy człowiek, łamię obietnice – uśmiechnął się bezczelnie.

Czy on ze mnie kpił?

- Jesteś dupkiem – splunęłam.

Jego uśmiech pogłębił się.

- Nazywano mnie gorzej – wzruszył ramionami.

W to nie wątpiłam.

Harry wyciągnął dłoń w moją stronę i przyciągnął mnie do siebie. Ułożył głowę na moim ramieniu, a jego włosy połaskotały moją szyję.

- Lubię te spodnie – mruknął wprost do mojego ucha, a ja momentalnie oblałam się rumieńcem.

- Czy ty próbujesz odciągnąć moją uwagę? – udało mi się przybrać neutralny ton głosu.

- Nie. Uważam temat za zakończony – skwitował.

Wywróciłam oczami. Postanowiłam nie drążyć tego w tej chwili, ale to nie znaczyło, że całkiem odpuściłam. Zamierzałam za wszelką cenę dowiedzieć się co łączyło go z Mattem.

- Będziesz zajęta w ten weekend? – zapytał niespodziewanie z pewnego rodzaju ekscytacją w głosie.

Spojrzałam na niego ostrożnie.

- Raczej nie – odparłam.

- Świetnie – kąciki jego ust nieznacznie uniosły się ku górze.

- Co tym razem planujesz?

- Zamierzam pokazać ci jak wygląda prawdziwa impreza – chłopak położył nacisk na przedostatnie słowo.

- O nie – jęknęłam. – Żadnych imprez.

- Proszę, daj temu miejscu szansę – wymruczał.

Uniosłam brew do góry.

- Temu miejscu? To nie brzmi dobrze.

Harry wyszczerzył zęby.

- Nie – zgodził się. – Ale pokochasz to.

Stałam, zastanawiając się od kiedy jestem zdolna zrobić dla chłopaka coś, czego po prostu nienawidzę.

Od dnia, w którym poznałaś Harry’ego, podsunęła mi moja podświadomość, ale kazałam jej się zamknąć. 

_______________

Witam xx Nie będę się dzisiaj rozpisywać. Planowałam napisać notkę na połowę rozdziału z życzeniami dla chłopców, ale oni i tak tego nie przeczytają nigdy, więc nie będę was zanudzaać i tylko przypomnę, że jeśli ktoś chciałby wpisać się na listę osób informowanych o nowych rozdziałach to odsyłam do zakładki "Informowani". Do soboty xx