Rozdział 5

Veronica's POV

Brunet, który właśnie podszedł do naszego stolika wyglądał na zirytowanego, dopóki nie spojrzał na Cassie. Uśmiechnął się bezczelnie pod nosem, zanim się odezwał.

- Teraz już wiem, co cię tutaj zatrzymało.

Dla odmiany, teraz policzki mojej przyjaciółki przybrały barwę buraka. W jej oczach zamajaczyło przerażenie, co zasiało ziarno niepokoju w moim sercu. Harry wywrócił oczami.

- To tylko Zayn, nazywany w naszym towarzystwie ciotą – zaśmiał się, a jego kolega niezbyt mocno uderzył go w ramię, przypatrując się Cas z dziwną satysfakcją.

- Ał – Harry potarł to miejsce, udając, że naprawdę go to zabolało

Zauważyłam, jak moja przyjaciółka gapi się na Zayna. Wyglądała, jakby miała zamiar go zabić. Kopnęłam ją dyskretnie w kostkę pod stołem. Momentalnie zamknęła buzię, i spuściła zawstydzona wzrok.

- Właściwie, to właśnie wychodziłyśmy – wymamrotała, podnosząc się z siedzenia.

Serio chciała już iść?

Rzuciłam jej pytające spojrzenie, ale zignorowała to. Zawołałyśmy kelnerkę, prosząc o rachunek i zapłaciłyśmy. Niechętnie wstałam i rzuciłam chłopakom przepraszający uśmiech, w nadziei, że Cassie jeszcze zmieni zdanie. Niestety, przeliczyłam się. Ruszyłyśmy w stronę wyjścia, kiedy poczułam, jak dłoń Harry’ego wciska  w moją niewielką, zmiętą karteczkę, którą zdziwiona wepchnęłam do kieszeni spodni, w zamiarze otworzenia jej dopiero w domu. Nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, bo przyjaciółka niemal siłą wypchnęła mnie z kawiarni.

- Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego nagle tak ci się spieszy? – zaparłam się stopami o ziemię.

Cassie wydała z siebie ciche jęknięcie.

- Później ci wytłumaczę, tylko błagam. Jedźmy stąd – pociągnęła mnie do samochodu.

Zdezorientowana, ale i zaniepokojona wsiadłam do środka. Uparcie wpatrywałam się w dziewczynę, czekając na jakiekolwiek wyjaśnienia, ale ona po  prostu uparcie milczała.

Po kilku minutach jazdy, zatrzymała samochód na poboczu i odetchnęła z ulgą, mimo to wyglądała na wystraszoną. Położyłam delikatnie dłoń na jej ramieniu. Chciałam, by trochę się uspokoiła i powiedziała wreszcie, co zaszło w Starbucksie, ale wolałam nie naciskać. Milczała jakiś czas, doprowadzając mnie tym do szału.

- Wszystko w porządku? – zapytałam ze zniecierpliwieniem.

- Tak, po prostu chyba już gdzieś go widziałam, ale może to nie on – wymamrotała pod nosem i zapaliła znów silnik.

Całą drogę przypatrywałam się przyjaciółce, szukając jakiś oznak do zmartwienia. Poza tym, że zmarkotniała nic nie znalazłam. Wysadziła mnie pod domem i odjechała bez pożegnania. Stałam jeszcze chwilę na ganku oniemiała, zanim nie weszłam do środka. Zdjęłam buty i ruszyłam do kuchni. Ucieszyłam się na widok taty, bo ze względu na to, jak dużo pracował, rzadko się widywaliśmy. Podeszłam do stołu, przy którym siedzieli rodzice i opadłam na jedno z dwóch wolnych krzeseł.

- Co słychać, kochanie? – zagadnęła mama, uśmiechając się przy tym.

Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc czy powinnam im opowiedzieć o dzisiejszym zajściu. Ufałam rodzicom i zawsze rozmawialiśmy na każdy temat, mogłam się zwrócić do nich z problemem, który pomagali mi rozwiązać, ale stwierdziłam, że tym razem to nie ich sprawa. Wzruszyłam ramionami obojętnie, odpowiadając, że wszystko w porządku

- A jak wam minął dzień?

- Tak właśnie rozmawialiśmy… Może zaprosilibyśmy Matta gdzieś na weekend? Pojechalibyśmy całą czwórką na narty, lub gdzieś indziej, jeśli masz ochotę – zaczął tata, a ja od razu wywróciłam oczami.

Błagam, wszystko, tylko nie to. Dlaczego akurat teraz wszyscy chcą o nim rozmawiać? Nie bardzo wiedziałam, jak mam uniknąć tematu i co powiedzieć, żeby nie zrobili mi przesłuchania oraz wykładu o chłopakach. Zagryzłam wargę i odpowiedziałam po chwili wahania:

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Nie jesteśmy już parą.

Zaskoczenie pomieszane z rozczarowaniem malowało się na ich twarzach. Zdążyli dobrze poznać mojego byłego chłopaka i bardzo go polubili, ale nie mieli wpływu na tą sytuację.

- Co się stało? – mama zmarszczyła brwi.

Starała się brzmieć delikatnie, ale marnie jej to wychodziło. Nie zamierzałam opowiadać o tym, jak zostałam zdradzona więc pocisnęłam im bajeczkę, że pierwsza fascynacja minęła i samo wyszło.

Pokiwali głowami, jednak w tym geście nie było zrozumienia. Chciałam przerwać ten niezręczny moment i poszłam do swojego pokoju. Była dopiero czternasta, a ponieważ jutro czekała mnie szkoła – zabrałam się za zadania domowe. Ślęczałam nad nimi ponad dwie godziny, kiedy przypomniałam sobie o karteczce od Harry’ego. Odłożyłam długopis i sięgnęłam do kieszeni. Rozwinęłam papier, a moim oczom ukazał się rząd cyferek. Domyśliłam się, że to jego numer telefonu. Nie miałam tylko pojęcia w jakim celu mi go dał. Chciał, bym zadzwoniła, czy zależało mu żebym go miała, ot tak, po prostu?

Wpatrywałam się w schludne pismo chłopaka. Nagle uświadomiłam sobie, że przecież on może wiedzieć, co zaszło pomiędzy Cassie a Zaynem. Bo coś zaszło, prawda?

Chwyciłam swojego iPhone’a i wykręciłam jego numer. Harry odebrał po trzecim sygnale.

- Słucham?! – usłyszałam mocno zirytowany głos, który był zagłuszany przez muzykę w tle.

Och.

Harry's POV

Siedziałem wkurwiony bez konkretnego powodu przy barze, wlewając w siebie alkohol w postaci trzeciego drinka, ale byłem już na tyle przyzwyczajony, że nie przyniosło to żadnych skutków. Barmanka zagadywała mnie co chwilę. Była całkiem ładna, ale zbyt sztuczna, a jej piskliwy głos ranił moje uszy, więc cały czas starałem się ją zbyć. Nie miałem pojęcia gdzie jest Zayn. Ulotnił się po wyjściu ze Starbucksa, ale myślę, że to nawet dobrze. Wydawał się dziwny, jakby satysfakcję sprawiało mu spłoszenie Ronnie i jej przyjaciółki.

Moja komórka rozdzwoniła się, drażniąc mnie jeszcze bardziej. Przeciągnąłem palcem po ekranie, zerkając przy tym na numer. Nie znałem go.

- Słucham?! – warknąłem, unosząc się bardziej, niż miałem to w zamiarze.

- Um… Harry? - odezwała się osoba po drugiej stronie.

Od razu rozpoznałem jej głos. Veronica. Zrobiło mi się głupio, że na nią naskoczyłem i natychmiast złagodniałem.

- Cześć, królewno – uśmiechnąłem się pod nosem, wyobrażając sobie jak rumieni się na moje słowa.

Lubiłem ją zawstydzać, była wtedy taka niewinna. Barmanka niedyskretnie podsłuchiwała, na co rzuciłem jej nieprzyjazne spojrzenie.

- Hej – bąknęła Ronnie pod nosem.

Poczułem, jak złość ze mnie uchodzi. Taka sytuacja zdarzyła mi się pierwszy raz. Owszem, wcześniej podobały mi się dziewczyny, ale spotykałem się z nimi tylko w jednym celu. Tym razem chciałem zobaczyć Veronicę, by móc widzieć jak się uśmiecha, czy też rumieni.

- Wszystko w porządku? – zapytałem, nadal uśmiechając się do siebie.

- No… Nie, nie do końca – czułem, że wyraźnie się wahała. – Możemy pogadać?

Zmarszczyłem brwi. Zabrzmiało to poważnie, jakby była zmartwiona.

- Oczywiście. Ale wolałbym nie przez telefon. Mam wpaść? – zaproponowałem.

- Nie! – krzyknęła, jakby to było najgorsze, co mógłbym zrobić.

Zaśmiałem się i zaproponowałem, żeby przyjechała do baru, w którym się znajdowałem. Zgodziła się i obiecała być za piętnaście, góra dwadzieścia minut. Zdawałem sobie sprawę, że może to nie najlepsze miejsce dla dziewczyn w jej wieku, ale przy mnie była bezpieczna.

Zdążyłem dokończyć drinka i zamówić następnego, obiecując sobie, że to już ostatni, kiedy u szczytu schodków zobaczyłem wystraszoną Ronnie. Jej długie, czarne włosy, które zazwyczaj zostawiała rozpuszczone, tym razem spięła w niedbałego koka. Nieumalowana i w luźnych ubraniach wyglądała najbardziej uroczo. Jak tylko wypatrzyła mnie wśród ludzi, ruszyła w moją stronę, niepewnie rozglądając się na boki. Posłałem jej uspokajający uśmiech, widząc jak przepycha się pomiędzy spoconymi ciałami. Poklepałem stołek barowy obok siebie, zachęcając ją by usiadła.

- Nie moglibyśmy porozmawiać w bardziej przyjaznym… lokalu? – zapytała Ronnie, zajmując krzesło.

- A co jest nie tak z tym miejscem? – wzruszyłem ramionami.

Nie odpowiedziała, ale zauważyłem, jak się wzdrygnęła.

- O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – spojrzałem na nią z zaciekawieniem.

Zrobiła kilka głębokich wdechów, nim się odezwała.

- Słuchaj, jesteś przyjacielem Zayna, prawda?

Zmarszczyłem brwi. Czy ona serio miała zamiar gadać ze mną o Zaynie?

- Można tak to nazwać – odparłem wymijająco, nie chcąc zdradzać jej szczegółów naszych nieco napiętych relacji.

Zdziwiło mnie, kiedy zamiast wypytywać o co chodzi, ona po prostu kontynuowała.

- Odniosłam wrażenie, że Cassie go zna… - zrobiła krótką przerwę.

Więc miałem racje? Cóż, na to wychodzi. Ale niech mi ktoś wyjaśni, co ja mam z tym wspólnego?

- No i? – rzuciłem jej pytające spojrzenie.

Veronica jęknęła z irytacją. Zwróciłem uwagę, jak wierci się na krześle. Nie czuła się tu dobrze, więc zmieniłem zdanie i zapragnąłem ją stąd zabrać.

- No i powiedz mi wszystko, co wiesz. Cassie wyraźnie się go boi, a ja chcę jej pomóc – zmroziła mnie wzrokiem, jakby to była moja wina.

Zastanowiłem się chwile nad tą sytuacją. Wziąłem łyka drinka i podsunąłem go Ronnie, ale pokręciła tylko głową. Starałem się przypomnieć sobie, skąd ci dwoje mogliby się znać, ale nic nie przyszło mi do głowy.

- Przykro mi, księżniczko, ale chyba nie mogę ci pomóc – westchnąłem, uśmiechając się pod nosem.

Dziewczyna słysząc moje określenie, momentalnie zaczerwieniła się i spuściła głowę. Unikała kontaktu wzrokowego. Nie ukrywam, że sprawiało mi to satysfakcję. Chwyciłem ostrożnie jej podbródek między kciuk, a palec wskazujący i uniosłem jej głowę do góry. Wciąż uciekała spojrzeniem. Nachyliłem się powoli w stronę Ronnie i wyszeptałem, tuż przy jej uchu:

- Nie wstydź się.

Przysunąłem się nieco bliżej. Wydała z siebie cichutki, prawie niesłyszalny jęk.

- Harry – wychrypiała, starając się mnie odsunąć. – Harry, muszę wracać do domu. Powiedziałam mamie, że będę za nie więcej, niż godzinę – jej dłonie coraz mocniej napierały na moją klatkę piersiową.

Oddech Ronnie był ciężki. Zadowolony z siebie, że tak na nią działam, zabrałem rękę i oddaliłem się.

- Przyjechałaś samochodem? – rzuciłem niby od niechcenia, ale uważnie ją przy tym obserwowałem.

- Nie, złapałam autobus. Dlaczego pytasz? – jej głos wciąż drżał.

- Chodź, odwiozę cię do domu – zaproponowałem, wstając z miejsca.

- Piłeś – skrzywiła się, jakby to było coś, czego wcześniej nie robiłem.

Wzruszyłem tylko ramionami. Nie była zadowolona, ale rzuciłem barmance odpowiedni banknot i razem wyszliśmy z lokalu, przed którym stało mnóstwo najebanych typów. Kilku z nich zagwizdało na widok Ronnie, a jeden z nich klepnął ją w tyłek. Veronica pisnęła przestraszona. Moim ciałem wstrząsnął gniew. Popchnąłem delikatnie ją za siebie i zrobiłem krok w stronę rechotającego faceta. Miałem ochotę mu wpierdolić, ale nie chciałem wystraszyć dziewczyny, więc zacisnąłem szczękę.

- Masz, kurwa, jakiś problem, fiucie? – dzieliło mnie od niego tylko pół metra, więc z łatwością mogłem przewrócić go na ziemię jednym ciosem.

Natychmiast wokół nas zebrała się grupka pijanych typów.

- Twoja dziewczyna ma ładne usta, idealne do… - nie zdążył do kończyć, bo wziąłem zamach i przypierdoliłem mu w twarz.

- Kurwa! – zaklął, potykając się o własne nogi i przykładając dłoń do nosa, z którego sączyła się krew.

                                                                                                 

No to na początek przepraszam, że nie dodałam rozdziału wczoraj, jak obiecałam, ale musiałam go całkowicie przerobić, bo do głowy wpadł mi inny pomysł. Mam nadzieję, że to nie jest problem xx

Następny pojawi się najprawdopodobniej w czwartek.

Jeśli macie pytania zapraszam tutaj. Do następnego x