Rozdział 19

Veronica's POV

Irytujący dźwięk dzwoniącego telefonu wdarł się do mojej świadomości, wyrywając mnie ze snu. Czyjeś ramię ciasno oplatało moją talię tak, że nie potrafiłam się ruszyć. Usłyszałam zduszony jęk za plecami.

- Wyłącz to cholerstwo – wymruczał Harry w moje włosy.

Przytuliłam mocniej głowę do poduszki i nakryłam się cienką kołdrą.

- To twoja komórka – zwróciłam mu uwagę.

Chłopak wydał z siebie dziwne fuknięcie i z ociąganiem zwlekł się z łóżka.

- Czego? – jego nieprzyjemne warknięcie dochodziło z drugiego końca pokoju.

Zrezygnowałam z kolejnej próby zaśnięcia i podniosłam się do siadu. Harry posłał mi delikatny uśmiech, którego nie mogłam nie odwzajemnić. Wydawał się w ogóle nie skupiać na tym, co mówi jego rozmówca.

- Zaraz wracam – wyszeptał bezgłośnie w moim kierunku i opuścił pomieszczenie.

Zsunęłam się z miękkiego materaca i niechcący nastąpiłam na pozłacaną ramkę na zdjęcia, którą chłopak wczorajszej nocy zrzucił z komody w przypływie złości. Schyliłam się, by ją podnieść, a moim oczom ukazała się fotografia nieznajomej dziewczyny o smutnym uśmiechu przytulonej do boku sporo starszego mężczyzny. Długie, poplątane włosy zakrywały prawy profil jej twarzy, ale potrafiłam stwierdzić, że jest bardzo ładna. Wpatrywałam się w zdjęcie przez dłuższy czas, zanim wzięłam do rąk następne, przedstawiające tą samą dziewczynę. Tym razem siedziała na ławeczce, wyglądała na zamyśloną i nieobecną. Jakby nie zdawała sobie sprawy, że jest uwieczniana.

- Co robisz? – usłyszałam za plecami głos Harry’ego.

Odwróciłam się zmieszana. Czułam się przyłapana na gorącym uczynku, chociaż tak naprawdę nie robiłam nic złego.

- Chciałam trochę posprzątać ten bałagan – skłamałam, rumieniąc się.

Chłopak przyjrzał mi się badawczo i ruszył w moim kierunku.

- Sam to później zrobię.

Jego wzrok spoczął na trzymanej przeze mnie ramce na zdjęcia.

- Wcale nie zamierzałaś sprzątać – stwierdził spokojnie.

- Nie – przyznałam. – Kto to? – zapytałam, podając mu fotografię.

Harry oparł podbródek o moje ramię, a jego ręce owinęły się wokół mojej talii.

- Gemma – oznajmił cichym głosem, a atmosfera w pokoju uległa drastycznej zmianie. Powietrze stało się cięższe, przeczuwałam, że to delikatny temat. Nie byłam pewna czy powinnam drążyć go dalej, ale ciekawość wzięła w górę.

- Kim jest Gemma?

- Na pewno nie osobą, o której chciałbym rozmawiać –  westchnął, składając ostrożnie pocałunek na mojej skroni. Poczułam mimowolne mrowienie w brzuchu i odwróciłam się w jego stronę.

- Przyniosłem twoje rzeczy z samochodu – wskazał podbródkiem jakiś punkt za moimi plecami.

Obrzuciłam go krytycznym spojrzeniem.

- Wyszedłeś z domu… w tym? – zdumiałam się.

Harry nie miał na sobie dosłownie nic oprócz bokserek.

- To nic, czego sąsiedzi wcześniej nie widzieli – mrugnął do mnie zabawnie.

Wywróciłam oczami, a chłopak uśmiechnął się, ukazując dwa urocze dołeczki. W tej chwili wyglądał jak słodkie dziecko, a nie jak ktoś, kogo można się bać.

- O której powinnaś być w domu? – mruknął wprost do mojego ucha.

Wzruszyłam ramionami.

- A która jest? – zapytałam, wdychając jego cudowny zapach.

- Po jedenastej – odparł.

- Właściwie, możesz mnie odwieźć za chwilę. Tylko będę musiała się przebrać.

- Jasne, księżniczko.

Moje serce zaczęło bić ze zdwojoną siłą.  Wyswobodziłam się z jego uścisku i zabrałam torebkę, po czym udałam się do łazienki. Z ulgą wyszorowałam zęby, rozczesałam włosy i włożyłam na siebie własną bieliznę oraz czarne rurki. Postanowiłam zostać w koszulce Harry’ego, była naprawdę wygodna. Wróciłam do sypialni, ale pokój okazał się pusty. Chwyciłam tylko rzucone w kąt szpilki i przeszłam przez wąski korytarz. Znalazłam się w niewielkim salonie połączonym z jeszcze mniejszą kuchnią. Moja szczęka niemal sięgnęła zagraconej podłogi, kiedy ujrzałam panujący tu bałagan.

- Harry, poważnie. Powinieneś tutaj posprzątać. Kto normalny żyje w takich warunkach? – jęknęłam, patrząc z pewnym wyrzutem na chłopaka, który zakładał w progu swoje conversy.

-  Ja. Ale w porządku, wezmę to pod uwagę – na jego twarzy zagościł półuśmiech.

Ruszyłam przez pomieszczenie, starając się omijać porozrzucane po nim ubrania. Stanęłam na środku przytulnego przedpokoju i rozejrzałam się bezradnie.

- Co? – zapytał wesoło Harry.

Pokręciłam głową.

- Nic, po prostu zapomniałam butów na zmianę – westchnęłam sfrustrowana.

- Zaproponowałbym ci swoje, ale raczej nie twój rozmiar – powiedział z udawanym smutkiem.

Niespodziewanie chłopak odwrócił się tyłem do mnie.

- Wskakuj – pochylił się.

Zawahałam się.

- No wchodź – ponaglił mnie z cieniem rozbawienia w głosie.

Objęłam go za szyję i podskoczyłam, po czym zaczepiłam się nogami w jego pasie. Harry wyprostował się bez trudu. Chwycił pęk kluczy z szafki i opuścił mieszkanie ze mną na plecach.

- Właściwie, dlaczego zatrzymałaś moją koszulkę? - zapytał, schodząc ostrożnie po schodach.

- Lubię ją – uśmiechnęłam się bardziej do siebie, bo chłopak nie mógł tego zobaczyć.

- Cokolwiek powiesz, księżniczko.

Nie musiałam na niego patrzeć, by wiedzieć, że właśnie wywrócił oczami. 

***

Po tym jak Harry odwiózł mnie do domu, zaproponowałam mu wejście do środka, ale odmówił, twierdząc, że ma dużo pracy i pożegnał mnie krótkim „do zobaczenia”. Podjazd był pusty, więc domyśliłam się, że mama wyszła. Napisałam do niej sms’a z pytaniem gdzie jest i o której wróci, ale nie dostałam odpowiedzi. Zjadłam w pośpiechu miskę ulubionych płatków z mlekiem i ruszyłam do swojego pokoju, gdzie przebrałam się w stary dres. Wyjęłam z torby potrzebne książki i zabrałam się za odrabianie pracy domowej. Byłam ucieszona faktem, że jutrzejszego dnia nie mam żadnej klasówki i nie muszę marnować na naukę więcej czasu niż to konieczne. Około piętnastej usłyszałam dochodzący z dołu zgrzyt klucza w zamku. Zbiegłam po schodach i ujrzałam uśmiechniętą od ucha do ucha mamę.

- Cześć, skarbie! – rzuciła na powitanie i zdjęła płaszcz.

- Wszystko w porządku, mamo? – zapytałam, przyglądając jej się uważnie.

- Jak najbardziej. Spotkałam się dzisiaj z panią Blakely, zostałyśmy zaproszone na rodzinnego grilla w przyszły weekend.

O mój Boże, naprawdę nienawidziłam tych schadzek. Owszem, państwo Blakely byli miłymi ludźmi, ale ich córka, Zoey była moim najgorszym koszmarem. Zadufana w sobie, dostawała wszystko czego chciała, chłopcy rozkładali czerwony dywan pod jej nogami, a w dodatku zaczęła spotykać się z Mattem, kiedy tylko oficjalnie z nim zerwałam. Nie to, żebym była zazdrosna. Po prostu jej nienawidzę, a moja mama choć doskonale o tym wiedziała, zawsze zmuszała mnie zmuszać, bym tam z nią chodziła i wytrzymywała krzywe spojrzenie Zoey.

- Tym razem mnie w to nie wrobisz – założyłam ręce i uniosłam dumnie głowę do góry.

- Kochanie, daj spokój – mama westchnęła, kierując się do kuchni. – Jesteś prawie dorosła, przestań zachowywać się jak dziecko.

- Skoro jestem taka dorosła, to pozwól mi decydować czy chcę tam iść, czy nie – rzuciłam z irytacją i wróciłam na górę, zanim kobieta zdążyła cokolwiek dodać.

Wzięłam laptopa i ułożyłam się wygodnie w łóżku. Zalogowałam się na facebook’u i zobaczyłam zieloną kropkę przy nazwisku Cassie. Zawahałam się, zanim wysłałam wiadomość.

„ Powinnyśmy pogadać”.

Nie musiałam czekać długo na odpowiedź.

„ Chyba tak. Może Starbucks?”

Chodzenie do tej kawiarni stało się naszym cotygodniowym rytuałem, odbywanym w każdą niedzielę.

„ Jasne. Będę na miejscu za godzinę” – odpisałam i zamknęłam laptopa.

Przebrałam się w fioletową bluzę wkładaną przez głowę i czarne legginsy. Włosy spięłam w wysoki kucyk, a na rzęsy nałożyłam minimalną ilość tuszu. Nie czułam potrzeby taszczenia ze sobą torebki, więc wyjęte ze starej skarbonki pieniądze i telefon upchnęłam do kieszeni. Zeszłam na dół i stanęłam w progu kuchni.

- Mamo, mogę wziąć twój samochód? – zapytałam, posyłając jej najmilszy uśmiech na jaki było mnie stać.

- Wychodzisz? – westchnęła, nie odwracając się w moją stronę.

- Tak, umówiłam się z Cassie. To jakiś problem?

Zapadła cisza. Przestąpiłam nerwowo z nogi na nogę, tracąc powoli cierpliwość.

- Mamo? – ponagliłam ją.

- Nie, skarbie. To nie problem – w końcu zdecydowała się na mnie spojrzeć, ale w jej oczach dostrzegłam chłód. Ma okres, czy jak?

- Więc? – poprosiłam, ponownie się uśmiechając.

Z westchnieniem podała mi kluczyki do swojego starego volkswagena.  Pocałowałam jej policzek i wyszłam z domu. Jazda zajęła mi niedługą chwilę i na miejscu byłam dziesięć minut przed czasem. Zaparkowałam samochód i ku mojej uldze (albo i nie), zauważyłam przyjaciółkę stojącą przy wejściu. Stanęłam przed nią, nie wiedząc co powinnam zrobić lub powiedzieć.

- Hej – mruknęłam.

- Och, Ronnie! – wybuch Cassie zaskoczył mnie.

Ramiona dziewczyny zacisnęły się wokół mojego ciała, tamując dopływ powietrza do płuc.

- Tak bardzo cię przepraszam! Naprawdę, nie chciałam żeby tak się skończyło. Wiem, że bezpodstawnie oskarżałam Harry’ego, nawet go nie znam i obiecuję, że to był ostatni raz! Rozumiem, że go lubisz i nie będę robiła ci wyrzutów z tego powodu – głos dziewczyny brzmiał, jakby zaraz miała się rozpłakać.

- W porządku, tylko błagam! Puść mnie, nim się uduszę.

- Przepraszam! – pisnęła ze strachem, odsuwając się ode mnie.

Z moich ust wydobył się chichot.

- A więc… - przyjaciółka uśmiechnęła się.

- Więc?

- Opowiedz mi wszystko! – w jej głosie słyszałam dziecięce podekscytowanie.

____________

O Boże, jeśli wcześniej narzekałam, że jestem niezadowolona to nie wiem co teraz powinnam napisać. Kolejny rozdział pojawi się w środę, będę trochę zajęta teraz.

No więc, utworzyłam zakładkę "Informowani", w której zapisałam wszystkie osoby, które informuję o nowych rozdziałach. Jeżeli ktoś z was jeszcze do mnie nie napisał z prośbą o to, niech napisze w komentarzu swoją nazwę na asku (lub twitterze, jeśli woli). Później usunę komentarz i po prostu dopiszę daną osobę do listy. 

No, już nie przynudzam. Miłego dnia, a właściwie już wieczoru xx

A S K

T W I T T E R