Rozdział 27

Veronica's POV

Oblizałam suche wargi, rozglądając się po zatłoczonym parkingu w poszukiwaniu znajomego volkswagena. Kiedy nigdzie go nie dostrzegłam, przeniosłam swoją uwagę z powrotem na Zayn’a. Chłopak wpatrywał się we mnie z nieskrywaną satysfakcją, a ja nie miałam pojęcia dlaczego.

- Co tutaj robisz? – syknęłam, starannie maskując strach rosnący w moim sercu.

Wiedziałam, że nie zrobi mi krzywdy przy wszystkich uczniach mojej szkoły, jednak nie mogłam uspokoić swoich myśli.

- Wpadłem w odwiedziny do mojej koleżanki – oznajmił, jakby to było całkiem normalne.

Spojrzałam zaniepokojona na Cassie, która nawet nie usiłowała ukryć przerażenia. Ten koleś był dziwakiem, przysięgam. Coś musiało być z nim nie tak. Zarejestrowałam moment, w którym odbił się od murku i cofnęłam się o krok do tyłu, szarpiąc za rękę przyjaciółkę.

- Nie jestem twoją koleżanką – niemal wyplułam te słowa.

Brew chłopaka uniosła się znacząco do góry.

- Zaprzeczasz? – spytał wyraźnie rozbawiony, powoli zbliżając się w naszą stronę.

Nagle Cassie ocknęła się. Jej policzki przybrały czerwoną barwę, prawdopodobnie spowodowane to było złością. Rzuciła się w kierunku Zayn’a, zaskakując tym samym nas oboje.

- Ty dupku! – wrzasnęła i wzięła ogromny zamach, jednak chłopak złapał jej rękę, nim zdążyła ona zetknąć się z  jego twarzą i odepchnął dziewczynę.

Wokół nas zebrała się spora grupka osób. Dziewczyny szeptały i chichotały między sobą, wgapiając się w Zayn’a i kompletnie ignorując całe zajście, a chłopcy z zaciekawieniem obserwowali rozwój wypadków. Rozejrzałam się gorączkowo po znajomych twarzach, szukając pomocy, gdy Cassie tymczasem szykowała się do kolejnego „ataku”.

Westchnęłam. Już miałam się poddać i sama spróbować jakoś załagodzić sytuację, ale w oczy rzuciła mi się wysoka, umięśniona sylwetka Matt’a, przepychającego się przez tłum.

O nie, pomyślałam. Gorzej już chyba być nie mogło.

- Co, do kurwy? – warknął donośnie i kompletnie mnie ignorując, stanął pomiędzy Zaynem, a Cassie. Swoimi szerokimi plecami zastąpił dziewczynie drogę, a ja pociągnęłam ją do siebie.

- Co ci strzeliło do głowy? – syknęłam wściekle. – Mógł cię uderzyć!

Naprawdę się o nią martwiłam, jednak ona tylko wzruszyła ramionami. Wyglądała nieco spokojniej, chociaż zwróciłam uwagę na jej trzęsące się dłonie. 

Zayn chwycił kołnierz koszuli Matt’a i przycisnął go do murku, jednak  chłopak nie pozostał mu dłużny i po chwili to on nad nim górował.

- Wypierdalaj stąd, Malik – splunął. – Mieliśmy umowę, czyżbyś już zapomniał?

Nie miałam pojęcia o jakiej umowie mówił i chyba nawet nie chciałam wiedzieć.  Chwyciłam przyjaciółkę za nadgarstek i ciągnąc ją za sobą, wydostałam nas z tego skupiska.

- Dobrze się czujesz? – zapytałam niepewnie.

Skinęła głową, ale jej twarz zdradzała coś zupełnie odwrotnego.

- Chodźmy stąd po prostu – poprosiła.

Skierowałyśmy się w stronę jej samochodu. Z oddali dostrzegłam znajomego volkswagena wjeżdżającego na parking. Obróciłam się, by po raz ostatni rzucić okiem na ostrą wymianę zdań między Matt’em a Zayn’em, która powoli przerodziła się w szarpaninę. 

- Jak myślisz, dlaczego Matt się wtrącił? –  Cassie zwróciła moją uwagę na siebie.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem – odparłam. – Ale chyba nie chodziło o żadną z nas.

- Nie wtrącałby się gdyby chodziło o którąś z nas – zgodziła się za mną, otwierając drzwi swojego volvo. – Ale zastanawia mnie ta cała „umowa” – zrobiła cudzysłów w powietrzu.

Prawdę mówiąc, mnie również to zastanawiało, ale udałam obojętność.

Mama zatrzymała samochód tuż obok. Pożegnałam się z Cassie buziakiem w policzek i wsiadłam do pojazdu.

- Cześć skarbie – wesoły głos kobiety pozwolił mi myśleć, że już jej przeszło.

- Cześć – odpowiedziałam, uśmiechając się lekko.

Zapięłam pas i ruszyłyśmy. Droga przebiegła nam w milczeniu zakłócanym jedynie przez cicho grające radio. Po jakiś dziesięciu minutach byłyśmy na miejscu. Wyszłam z samochodu i od razu pospieszyłam na górę do swojego pokoju. Trzasnęłam drzwiami i rzuciłam się na łóżko, wygrzebując telefon z kieszeni. Już chciałam wykręcić numer Harry’ego, gdy głowa mamy wychyliła się zza drewnianej powłoki.

- Co powiesz na to, żebym dzisiaj zamówiła pizzę? – zaproponowała.

- Jasne – zgodziłam się ochoczo.

Czekałam, aż opuści mój pokój, ale zamiast tego tylko weszła głębiej i przysiadła na brzegu miękkiego materaca. Jej łagodny wzrok przepełniony był czułością.

- Kochanie, ostatnio jesteś taka zamknięta… - zaczęła, a ja miałam ochotę wywrócić teatralnie oczami.

- Mamo, proszę. Daj spokój – przerwałam jej, krzywiąc się.

- Dlaczego okłamałaś mnie w sprawie tego chłopca? Do tej pory się tak nie zachowywałaś – drążyła dalej.

Westchnęłam. Nie sądziłam bym robiła coś strasznego, ale faktem było, że wcześniej jej nie okłamywałam cały czas.

- Już przeprosiłam – wymamrotałam.

Pokiwała głową i posłała mi ciepły uśmiech, w którym jednak wyczułam smutek.

- Po prostu się martwię i chciałabym wiedzieć co dzieje się w twoim życiu. – Pogładziła dłonią mój policzek.

Zdawałam sobie z tego sprawę, ale nie miałam ochoty przedstawiać jej Harry’ego i prosić ją o to, by mógł zostać na noc, bo z góry znałam jej odpowiedź, która za każdym razem brzmiałaby tak samo. Nie.

- To się więcej nie powtórzy – obiecałam, chociaż podświadomie czułam, że kłamię.

Mama poddała się i po tym jak ucałowała moje czoło, zeszła na dół. Straciłam chęć na rozmowę z Harry’m, więc odrzuciłam komórkę na bok i leżałam jakiś czas, wpatrując się w idealnie biały sufit i rozmyślając.

Naprawdę zaczynałam mieć powoli dosyć tajemnic związanych z Cassie i Zayn’em. Chciałam, by dziewczyna wreszcie powiedziała skąd go zna i co zaszło pomiędzy nimi, bo co do tego, że cokolwiek zaszło – nie miałam najmniejszych wątpliwości. Wtedy mogłabym pomóc jej rozwiązać problem, który wyraźnie dawał jej się we znaki, gdy tylko Zayn znalazł się w pobliżu. Irytowała mnie również niewiedza związana ze znajomością Harry’ego i Matt’a.  Gołym okiem widać było, że ich relacje są nieprzyjemne, niemal wrogie. Nie miałam pojęcia skąd mogliby się znać. Gdy Matt był moim chłopakiem nic mi o tym nie wspominał. Po naszym zerwaniu zobaczyłam jego drugie oblicze, które kompletnie nie pasowało do wizerunku pilnego, grzecznego ucznia. Coś w tym wszystkim nie grało.

Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi.

- Pizza przyjechała – usłyszałam wołanie mamy.

Westchnęłam. Wcale nie byłam głodna, ale posłusznie zeszłam do kuchni i zasiadłam do stołu.  Kobieta wyjęła z szafki dwa płaskie talerze, po czym położyła przede mną jeden z nich. Usiadła naprzeciwko mnie i popchnęła kwadratowe pudełko z pizzą w moją stronę.

- Dzięki – mruknęłam, wyjmując średniej wielkości kawałek.

Jadłyśmy w milczeniu, ale nie czułam się skrępowana. To wydawało się być całkowicie naturalne. Zabierałam się właśnie za trzeci kawałek, gdy zabrzmiał dzwonek do drzwi. Z westchnieniem podniosłam się z niezbyt wygodnego krzesła.

- Otworzę – oznajmiłam, wychodząc z kuchni.

Przekręciłam zamek w drzwiach frontowych i uchyliłam je delikatnie, by zobaczyć kto to. O framugę opierał się czterdziestoletni mężczyzna o ciemnych włosach. Kąciki jego ust opuszczone były ku dołowi. Na nie tak znowu starej twarzy przybyło zmarszczek, a wyraziste sińce pod oczami były oznaką zmęczenia. Człowiek, który stał przede mną zdecydowanie nie wyglądał na szczęśliwego.

- Tata? – bąknęłam zaskoczona, marszcząc brwi.

_________________________________

A więc, z góry bardzo przepraszam, że rozdział jest taki krótki... W ogóle jestem z niego kompletnie niezadowolona i wstawiam go, bo nie mam czasu go zmieniać już. Przez ostatnie trzy dni choruję i to jedyne na co było mnie stać. Kolejny pojawi się w środę :)