Rozdział 28

A więc na wstępie chciałabym życzyć WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Wiktorii, jednej z czytelniczek, która napisała, że dziś ma urodziny, więc z tej okazji potraktuj ten rozdział jako mój skromny prezencik dla Ciebie :) Mam nadzieję, że nie muszę was zachęcać, abyście napisali chociaż krótkie "sto lat" w komentarzu... xx


Veronica's POV

W tamtej chwili sama nie byłam pewna czy jestem zła, smutna albo szczęśliwa, że widzę tatę, ale gdy przypomniałam sobie dlaczego nie było go przy nas przez ostatnie dni, już wiedziałam.

- Po co przyszedłeś? – syknęłam na tyle cicho, żeby mama  nie mogła tego usłyszeć.

Mężczyzna westchnął smutno.

- Mogę wejść? – spytał. W jego głosie słychać było ogromne zmęczenie. Ciekawiło mnie tylko dlaczego.

- Chyba żartujesz.

- Muszę porozmawiać z matką – próbował mnie przekonać, bym go wpuściła, ale byłam nieugięta.

I w tym momencie dostrzegłam w jego lewej dłoni cienką, niebieską teczkę. Domyśliłam się po co tak naprawdę ojciec przyszedł do naszego domu. Chciał rozwodu.

Spojrzałam na niego z pogardą, nie licząc się z faktem, że w dalszym ciągu jest moim tatą.

- Zapomnij – warknęłam i trzasnęłam drzwiami tuż przed jego nosem.

Wzięłam głęboki oddech i wolnym krokiem wróciłam do kuchni. Mama skończyła jeść i wpatrywała się we mnie z pytającym wyrazem twarzy.

- Kto to był?

Wzruszyłam obojętnie ramionami.

- Jakiś facet próbował wcisnąć nam nową kablówkę – skłamałam, choć aż zbyt dobrze wiedziałam, że prędzej czy później to i tak się wyda.

- Och. W porządku. Idę wziąć kąpiel przed pracą – kobieta posłała mi swój matczyny uśmiech i ruszyła do swojej własnej łazienki.

Wyrzuciłam niedojedzony przeze mnie kawałek pizzy do śmietnika, a talerz włożyłam do zmywarki. Już po chwili znalazłam się w swoim pokoju, we własnym łóżku. Chwyciłam zaplątany w pościel telefon i bez wahania wybrałam numer Harry’ego. Chłopak odebrał już po drugim sygnale.

- Halo? – jego zdyszany głos wywołał przyjemne ciepło w moim brzuchu.

- Hej – westchnęłam z zadowoleniem.

- Ronnie, wszystko dobrze? – brzmiał na zdenerwowanego.

- Dlaczego coś miałoby być nie w porządku? – Zmarszczyłam brwi.

- Nieważne – mruknął wyraźnie rozluźniony. – Jak udało ci się przeżyć? – spytał z nutką humoru, a ja od razu wiedziałam, że nawiązuje do sytuacji, w której mama weszła do mojej sypialni.

- Myślałam, że będzie gorzej – przyznałam. – Dostałam tylko szlaban.

- Szlaban? – Harry wydawał się być naprawdę rozbawiony.

- Tak, szlaban – warknęłam zirytowana. – Na dwa tygodnie – dodałam nieco łagodniej.

- Coś wymyślisz – spróbował mnie pocieszyć.

W duchu wywróciłam oczami i przypomniałam sobie po co tak naprawdę do niego zadzwoniłam.

- Mógłbyś przyjechać koło dwudziestej? – zapytałam z pozoru lekkim tonem.

- Myślałem, że… - zaczął.

- Moja mama ma nocną zmianę, będzie w domu dopiero koło szóstej rano – przerwałam mu zniecierpliwiona.

- Jasne, będę – zgodził się. – Postaraj się za bardzo nie tęsknić.

Na mojej twarzy pojawił się szeroki, niekontrolowany uśmiech.

- Pa, Harry – wymamrotałam i rozłączyłam się, nie czekając na odpowiedź.

Leżałam kilka minut, ze znudzeniem wpatrując się w sufit. Nie miałam ochoty wstawać, ale wiedziałam, że muszę zabrać się za naukę. W końcu niechętnie zwlekłam się z wygodnego łóżka. Wyjęłam z torby potrzebne książki i usadowiłam się przy biurku.

Odrobienie wszystkich zadań zajęło mi jakieś czterdzieści minut. Pomyślałam, że warto jeszcze powtórzyć materiał z ostatnich trzech lekcji z biologii, gdy do pokoju bez pukania weszła mama.

- Wychodzę, ale nie myśl sobie, że możesz robić co tylko zechcesz. Jeśli dowiem się, że przebywałaś poza domem bez mojej wiedzy, to módl się o swoją wolność – zastrzegła pół-żartobliwie, pół-serio.

Powstrzymałam chęć wywrócenia oczami i uśmiechnęłam się sztucznie.

- Dobrze – odparłam potulnie.

- Kocham cię – w jej głosie wyczułam falę czułości.

- Ja ciebie też, mamo – mruknęłam, wracając wzrokiem do notatek.

Ciche kliknięcie drzwi zasygnalizowało mi, że mama wyszła.

Po dwudziestu minutach czytania w kółko tego samego rozbolała mnie głowa. Z westchnieniem zamknęłam zeszyt i odrzuciłam go na bok. Do przyjazdu Harry’ego została mi ponad godzina i nie miałam pojęcia w jaki sposób mogłabym zabić czas. W końcu wygrzebałam w jednej z szuflad mocno zużyty egzemplarz książki Tołstoja, którą Cassie podarowała mi kilka lat temu na urodziny i zeszłam na dół, do salonu. Wyciągnęłam się wygodnie na kanapie i zagłębiłam się w lekturze.

Do rzeczywistości przywróciło mnie donośne pukanie do drzwi frontowych. Domyśliłam się kto to i zerwałam się z miejsca, by otworzyć. W progu stał uśmiechnięty od ucha do ucha Harry.

- Cześć, skarbie – wymruczał, a w moim brzuchu wybuchło stado motylków.

- Hej – bąknęłam nieśmiało.

Chłopak pochylił się nade mną i cmoknął krótko moje usta.

- Dzisiaj nie będę mógł zostać na noc – zastrzegł. – Mam kilka spraw do załatwienia.

Zmarszczyłam brwi.

- Będziesz załatwiał sprawy w nocy? – spytałam dla pewności.

Skinął głową, uśmiechając się tajemniczo.

Zrobiłam zdziwioną minę, ale odpuściłam i nie drążyłam tematu, choć w duchu czułam się zawiedziona. Ruszyliśmy wspólnie do mojej sypialni. Im bliżej celu byliśmy, tym bardziej zdenerwowana czułam się, bo wiedziałam, że albo dowiem się wszystkiego o Harry’m, albo wybuchnie kłótnia. Prawdę mówiąc, bardziej wierzyłam w tę drugą opcję.

- Ronnie, dobrze się czujesz? – skoncentrowany głos Harry’ego wyrwał mnie z zamyślenia.

- Tak – pisnęłam, chwytając jego rękę. – Powiedz mi wreszcie prawdę.

- Prawdę? – powtórzył głupio.

Skinęłam głową.

- Co masz na myśli? Nie przypominam sobie, abym cię okłamał – tym razem to on brzmiał na zdenerwowanego.

Westchnęłam.

- Może zacznijmy od tego, że wytłumaczysz mi dlaczego pobiłeś Matt’a? – zaczęłam ostrożnym tonem głosu.

Chłopak spojrzał na mnie jak na wariatkę, po czym usiadł na brzegu łóżka i oparł łokcie na udach.

- Bo mu się należało – odparł jakby to było coś normalnego.

Wywróciłam oczami.

- Nie możesz prać każdego napotkanego na twojej drodze człowieka, bo wydaje ci się, że mu się należało – zganiłam go.

Przymrużył powieki i zacisnął wargi.

- Uważasz, że się mylę? – zapytał z pozoru beznamiętnym głosem.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć, by uniknąć zbliżającego się wybuchu złości.

- Nie, to nie tak… - starałam się załagodzić sytuację, ale kiepsko mi to wychodziło.

Wzięłam głęboki oddech i zadałam kolejne pytanie:

- Skąd się znacie?

Chłopak nie patrzał na mnie.

- Przestań się we wszystko wtrącać – warknął nieprzyjemnie, ale nie zniechęcił mnie tym.

- Nie wtrącam się, uważam, że mam prawo wiedzieć – powiedziałam pewnie, na co zmroził mnie spojrzeniem.

- Więc chyba się mylisz.

- Nie sądzę – parsknęłam, krzyżując ręce na piersi.

- Twój problem – burknął.

- Nie będę w związku z kimś, kto cały czas nie mówi mi całej prawdy – rzuciłam wściekle.

Harry gwałtownie podniósł się z miejsca. Cofnęłam się o krok.

- Sugerujesz, że cię okłamuję? – wybuchnął.

- Tak, właśnie to chcę powiedzieć! – krzyknęłam odważnie, nie przejmując się jego agresją. Zaczynał mnie naprawdę wkurzać.

- Uważaj – mruknął ostrzegawczo.

Zaśmiałam się ironicznie.

- Bo co, pobijesz mnie? – sarknęłam.

- Skoro mi nie ufasz, to nie wiem co tutaj jeszcze robię.

Czułam jak moja twarz czerwieni się ze złości.

- Ja też nie – wyplułam te słowa.

Harry zlustrował mnie spojrzeniem, po czym wyminął mnie i bez słowa opuścił mój pokój. Opadłam sfrustrowana na łóżko. Po chwili moich uszu dobiegło głośne trzaśnięcie drzwi. Miałam ochotę uderzyć pięścią w lustro, by dać upust stale rosnącej wściekłości, zamiast tego jednak cisnęłam  tylko poduszką w ścianę. Znaliśmy się od jakiegoś miesiąca, ale dopiero od dwóch dni byliśmy razem i już musieliśmy się pokłócić. Liczyłam na to, że za chwilę chłopak się opamięta i wróci, ale wyraźnie się przeliczyłam. W pewnym momencie z moich oczu poleciały łzy, a moim ciałem wstrząsnął szloch. Pomimo tego krótkiego okresu czasu naprawdę zaczęło mi na nim zależeć. Nie mogłam powiedzieć, że jestem zakochana, ale lubiłam go i myślałam, że może nam się udać. Że mogę go w pewien sposób zmienić. Czułam się jak skończona idiotka.

Nie wiem ile czasu tak leżałam bezradnie łkając w poduszkę, ale w końcu powiedziałam sobie dość. Zwlekłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Wzięłam krótki prysznic, chcąc jak najszybciej wrócić pod kołdrę. Byłam zmęczona całym tym dniem, a myśl, że jutro czeka mnie szkoła tylko pogarszała mój nastrój.

Włożyłam na siebie pierwsze lepsze stare ubrania, w których musiałam wyglądać co najmniej zabawnie, ale nie przejmowałam się tym. Nikt nie miał mnie zobaczyć. Nastawiłam budzik na szóstą dwadzieścia i dla bezpieczeństwa włączyłam alarm co dziesięć minut.

Pomimo potwornego bólu głowy i wyczerpania nie mogłam zasnąć. Wierciłam się z boku na bok, a gdy usłyszałam dźwięk przychodzącego sms’a, niemal pisnęłam z nadzieją. Odnalazłam telefon na poduszce obok i otworzyłam wiadomość.

„Mam nadzieję, że nic nie kombinujesz” – głosił tekst na ekranie.

Spojrzałam na nadawcę. Mama. Z rezygnacją odrzuciłam komórkę, nawet nie wysilając się na żadną odpowiedź. Długo wyczekiwałam najdrobniejszego znaku życia od Harry’ego, aż w końcu zmorzył mnie sen.

_____________________

Znowu jestem bardzo niezadowolona... No ale nic już nie zrobię. Kolejny powinien pojawić się jakoś w sobotę-niedzielę. I jeszcze raz przypominam, byście złożyli życzenia Wiktorii w komentarzu :) xx