Rozdział 8

Rozdział specjalnie dla Kasi, która również jest wierną czytelniczką. Pamiętaj kochana, że tworzysz część tego fanfiction, bo bez ludzi takich jak ty, nigdy by on nie powstał xx

Veronica's POV

Ręce Matta wędrowały po tyłku Zo, która rzuciła mi pełne satysfakcji spojrzenie, gdy wchodziłam do szkoły. Zmarszczyłam nos z obrzydzeniem, ale nic nie powiedziałam. Wiedziałam, że cała ta scenka odgrywana jest tylko na pokaz, miałam być zazdrosna. Właśnie przekroczyłam próg budynku, gdy poczułam, jak czyjaś dłoń oplata mój nadgarstek i ciągnie mnie do siebie. Odwróciłam się. Niespecjalnie zaskoczył mnie widok samej przyjaciółki, bardziej zdziwiła mnie jej mina, która zdradzała złość.

- Wszystko w porządku? – zapytałam, wyplątując zwinnie rękę z jej uścisku.

Ruszyłam w stronę sali historycznej, ignorując swoją szafkę, bo nie miałam już czasu, by odłożyć do niej książki. Niektórzy nie widzieli sensu w zostawianiu tam podręczników, tylko po to, żeby potem znów je zabrać, ale od noszenia ich cały dzień, po pewnym czasie zaczynało boleć mnie ramię, a nie mogłam ich tam trzymać na stałe, ponieważ w domu zazwyczaj potrzebne mi były do nauki.

Obróciłam  się, by zyskać pewność, że Cassie idzie za mną. Jej brwi powoli zbliżały się do siebie, widziałam, jak walczy, by nie wybuchnąć i nie zrobić awantury na środku korytarza. Tylko o co, do cholery, jej chodziło?

- Możesz mi wytłumaczyć… - zaczęła, zastanawiając się nad czymś.

Zerknęłam na nią zniecierpliwiona. Pokonywałyśmy ostatnie schody, ale ona dalej uparcie milczała. W końcu nie wytrzymałam.

- Słuchaj, pogadamy potem, okej? Zaraz zacznie się lekcja.

Pokiwała głową. Weszłyśmy do klasy, zajmując nasze stałe miejsce, niestety przy biurku. Pan Thompson dawniej rozsadził nas, bo stwierdził, że nie uważamy na jego zajęciach. Takie typowe. Ale możecie mi wierzyć, że nikt nie zanudza tak, jak on. Kiedyś przepadałam za historią, ale odkąd zmienił się nam nauczyciel, uważałam, że to jeden z najgorszych przedmiotów, jaki istnieje.

Całą lekcję niecierpliwie czekałam na dźwięk dzwonka. Gdy nadeszło zbawienie, przyjaciółka od razu poderwała się ze swojego miejsca.

- Schowek – wymamrotała pod nosem, a jej twarz w dalszym ciągu wykrzywiona była w dziwnym grymasie.

- Nie pójdę do tego obrzydliwego miejsca pełnego szczurów i pająków. Po prostu powiedz o co chodzi, Cas.

Spakowałam się pospiesznie i wyszłyśmy z sali, przepychając się wśród innych uczniów, którzy rzucali nam krzywe spojrzenia.. Zatrzymałam się zaraz za drzwiami i odmówiłam pójścia dalej bez żadnych wyjaśnień.

- Jeżeli ktoś tu ma coś komuś wyjaśniać, to zacznijmy od ciebie. Dlaczego wysiadłaś z samochodu Harry’ego? – Cassie przybrała oskarżycielski ton.

Żartujecie sobie ze mnie ludzie, prawda? O to się wściekła?

Uniosłam brwi do góry.

- Tylko po to kazałaś iść mi do tego idiotycznego pomieszczenia na miotły? – parsknęłam dość nieprzyjemnym tonem. Nie miałam tego w zamiarze, ale czułam rosnące rozdrażnienie.

- Chciałam uniknąć scen na środku korytarza- przyjaciółka westchnęła, przekrzywiając przy tym zabawnie głowę w bok.

- Więc ich nie rób – wzruszyłam ramionami. – Harry tylko podwiózł mnie do szkoły, to nic takiego.

- Czyżby? Więc wytłumacz mi, co robił u ciebie rano? Spałaś z nim? – jej ostre spojrzenie przeszywało mnie na wylot.

Ona nie mówiła serio. Coś jej odbiło, jestem tego pewna.

Niemiłe uczucie sprawiło, że miałam ochotę odwrócić się na pięcie i odejść, ale powstrzymałam w ostatniej chwili.

- Dlaczego tak bardzo ci to nie odpowiada? – zignorowałam jej niedorzeczne pytanie.

Wzrok Cassie uciekł gdzieś w bok, jakby starała się ukryć… No właśnie, ale co?

- Nie lubię Harry’ego. Prosiłam, byś trzymała się od niego z daleka, Ronnie – bąknęła pod nosem.

Rozejrzałam się. Ludzie, którzy nas mijali raczej zajęci byli swoimi sprawami, co w sumie bardzo mnie cieszyło. Nie lubiłam, gdy ktoś wciskał nos tam, gdzie nie trzeba. Zegar wiszący na ścianie, tuż przy suficie wskazywał, że mamy cztery minuty do następnej lekcji.

Nagle mnie olśniło. Przypomniałam sobie o chłopaku, który ostatnio wystraszył moją przyjaciółkę do tego stopnia, że opuściłyśmy kawiarnię.

- Nie lubisz Harry’ego… czy raczej Zayna, który jest jego kolegą? – zmieniłam ton głosu na łagodniejszy, wolałam uniknąć kłótni.

Jedno krótkie spojrzenie wystarczyło, bym poznała odpowiedź.

- Co zaszło między wami? Tylko proszę, nie mów, że nic, bo już więcej w to nie uwierzę – dotknęłam delikatnie jej ramienia.

Chciałam, żeby wiedziała, że nie naciskam. Przybrała obojętny wyraz twarzy i nie odpowiedziała na moje pytanie, więc stwierdziłam, że na ten moment odpuszczę. Westchnęłam zrezygnowana i pociągnęłam dziewczynę do klasy, gdzie miała odbyć się następna lekcja.

***

Piątek nadszedł szybciej niż się spodziewałam. Dzięki Bogu, rodzice wyjechali na działkę za miasto i zaufali mi na tyle, że zostawili mnie samą w domu. Całe dwa dni i dwie noce miałam mieć spokój. Taki obrót spraw był mi na rękę, bo nie musiałam znów ich okłamywać, że wychodzę gdzieś z Cassie tylko po to, żeby później prawda wyszła na jaw.

Do wyjścia została mi ponad godzina, a ja siedziałam zrezygnowana przed szafą, zastanawiając się co na siebie włożyć. Przypomniała mi się podobna sytuacja sprzed prawie tygodnia, jednak tym razem odważyłam się na czarną spódnicę w kwiaty i kremowy top na ramiączkach. Zostawiłam strój na łóżku, spięłam włosy w luźnego koka, by ich nie zmoczyć i ruszyłam pod prysznic. Gorąca woda pozwoliła mi się zrelaksować i dopiero gdy z niej wyszłam, zdałam sobie sprawę jak bardzo tego potrzebowałam. 

Z łazienki wyszłam w trochę lepszym nastroju. Puszysty ręcznik, którym byłam owinięta powoli zsuwał się ze mnie, gdy grzebałam w szufladzie na bieliznę, szukając wygodnego, koronkowego kompletu. Nie potrafiłam go znaleźć, więc po dłuższej chwili po prostu się poddałam i wybrałam pierwszy lepszy stanik oraz majtki. Stanęłam przed wielkim lustrem, które zajmowało znaczną część ściany w moim pokoju i niespiesznie wkładałam przygotowaną przez siebie kreację. Koszulkę wepchnęłam  do spódnicy, nadając całości nieco elegancji, ale nie wyglądało to sztywno. Rozpuściłam włosy tylko po to, by po chwili spiąć je w wysoki kucyk na czubku głowy. Nałożyłam na twarz trochę korektora i różu, rzęsy delikatnie pociągnęłam tuszem, a usta ulubionym błyszczykiem.

Całość prezentowała się ładnie i byłam zadowolona z tego, co udało mi się stworzyć. Uśmiechnęłam się pewnie do odbicia. Przez chwilę wahałam się pomiędzy granatowymi szpilkami, a ulubionymi balerinami, ale uznałam, że nie chcę się wygłupić, więc wybrałam płaskie obuwie.

Wyjrzałam za okno. Na podjeździe stał samochód Harry’ego. Nigdzie nie widziałam jednak samego chłopaka, więc uznałam, że stoi pod drzwiami. Chwyciłam szybko skórzaną kopertówkę, w której miałam najpotrzebniejsze drobiazgi, przejrzałam się po raz ostatni w lustrze i zbiegłam na dół. Stanowcze pukanie dobiegło moich uszu w momencie, gdy postawiłam nogę na ostatnim schodku. Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam drzwi. Widok przede mną zapierał dech w piersiach. Obcisła koszulka w ciemnym, nieokreślonym kolorze opinała umięśniony tors Harry’ego, rurki zwisały nisko na jego biodrach, a zwykle luźno opadające na czoło loki, dziś zaczesane były do tyłu. Wyglądał zdecydowanie seksownie, szczególnie z tym kolczykiem. Zaczynałam uwielbiać ten kawałek metalu, który czynił go jeszcze bardziej atrakcyjnym.

- Chyba się ślinisz, o tu – chłopak wyrwał mnie z zamyślenia, dotykając kącika moich ust.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że gapię się jak idiotka z otwartymi ustami, które natychmiast zamknęłam. Zarumieniłam i speszona odepchnęłam jego dłoń, na co zachichotał.

Bezczelny uśmiech, który jeszcze przed chwilą rozświetlał jego twarz został zastąpiony przez taki, który miał wyrażać szczere rozbawienie.

Zamknęłam drzwi na klucz i bez słowa wsiadłam do samochodu. Harry zajął miejsce za kierownicą. Przez całą drogę dobry humor go nie opuszczał. Nagle przyszło mi do głowy, że wciąż nie wiem dokąd jedziemy.

- Gdzie mnie zabierasz? – zapytałam, uśmiechając się przy tym nieśmiało w jego stronę.

Chciałam dzisiejszy dzień spędzić miło, tylko w jego towarzystwie, tym razem bez zbędnych nieporozumień, ale chłopak musiał wszystko zniszczyć swoją odpowiedzią.

- Na imprezę.

Och, wszystko, tylko nie to! Gdybym od początku wiedziała, że tak skończę, to w ogóle nie zgodziłabym się z nim wyjść. Nienawidziłam klubów pełnych spoconych ciał, głośnej muzyki, mnóstwa szarpanin, alkoholu i napalonych typów. To zdecydowanie nie było w moim stylu, wolałabym zostać w domu i wykorzystać ten czas na dokończenie ulubionej książki.

Przełknęłam głośno ślinę, bawiąc się rąbkiem spódnicy.

- Czy to konieczne? – zdenerwowanie było łatwo wyczuwalne w moim głosie.

Harry uniósł brew, na co pokręciłam tylko głową i poddałam się. Po około piętnastu minutach staliśmy już przed wejściem do dyskoteki, gdzie spory tłum ludzi przekrzykiwał się wzajemnie. Minęliśmy ich wszystkich w milczeniu, co wzbudziło oburzenie i usłyszałam kilka niemiłych słów pod naszym adresem, ale zignorowałam to. Podeszliśmy do ochroniarza, któremu Harry uścisnął przyjaźnie dłoń i zostaliśmy bezproblemowo wpuszczeni do środka. Muzyka była tak głośna, że nie słyszałam własnych myśli. Podążałam w ślad za moim towarzyszem, za wszelką cenę starając się go nie zgubić. Zatrzymaliśmy się przy boksie, w połowie już zajętym przez cztery inne osoby. Jedną z nich rozpoznałam.

- To jest Ronnie, a to Kelsey, Louis, Liam, no i Zayna już kojarzysz – przedstawił nas sobie Harry, a ja poczułam się niezręcznie.

Odciągnęłam go na bok.

- Chcę stąd iść – oświadczyłam mu pewnym siebie głosem.

- Proszę bardzo – wskazał ręką wyjście. – Ale wtedy nie odpowiem na nurtujące cię pytania – wzruszył ramionami z cwaniackim uśmiechem.

Rozejrzałam się. Wokół nas znajdowała się masa ludzi, niektórzy tańczyli w rytm przerażająco głośnej muzyki, inni siedzieli przy barze lub przy stolikach ulokowanych po bokach, ale wszyscy dobrze się bawili. Zwróciłam uwagę na stroje u dziewczyn. Składały się głównie z krótkich sukienek, które niewiele zakrywały. Pod tym względem się wyróżniałam i wcale nie spodobał mi się ten fakt, ale jeśli Harry miał wtedy wyjawić mi wszystko, to byłam gotowa się poświęcić.

Wywróciłam oczami i ruszyłam w stronę boksu, gdzie siedziała reszta towarzystwa. Usiadłam po stronie Zayna.

- Zamówić ci drinka? – spytał Harry, mierząc chłopaka obok mnie nieprzyjemnym, niemal wrogim spojrzeniem.

Trochę mnie to zastanowiło, ale machnęłam ręką na jego dziwne zachowanie.

- Nie piję – krzyknęłam, by mógł mnie usłyszeć.

- Więc, co byś chciała? – jego spojrzenie złagodniało, gdy spoczęło na mnie.

Uśmiechnęłam się delikatnie, co odwzajemnił. Motylki w moim brzuchu przypomniały o sobie. Och, Veronico Anne Mooley, uspokój się! Przecież go nie lubisz… Bo nie lubię, prawda?

- Poproszę wodę z lodem.

Harry skinął głową i odszedł w stronę baru, zapewniając, że wróci za niedługą chwilę. Odwróciłam się skrępowana w stronę reszty. Dziewczyna oraz nowo poznani chłopcy byli tak pochłonięci dyskusją, że nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi. Natomiast Zayn skupiony był tylko na mnie. Patrząc na jego twarz, miałam przed oczami dziwną scenę ze Starbucksa.

- Hej – wymamrotał chłopak, przysuwając się do mnie.

Odległość, która nas dzieliła była niebezpiecznie mała i chciałam zwiększyć dystans między nami, ale wytrzymałam jego natarczywe spojrzenie. Zaczęłam się wiercić.

- Cześć – mruknęłam bez większego zainteresowania.

Cichy, złowrogi śmiech, który wyrwał się z jego ust brzmiał, jak groźba. Poczułam się nieswojo i nagle zapragnęłam, by Harry wreszcie wrócił. 

                                                                                                 

Cześć kochani xx No to zgodnie z obietnicą, dodaję ósemkę, chociaż właśnie powinnam siedzieć nad fizyką... No, nieważne x Po raz kolejny strasznie wam dziękuję, za wszystko; wejścia, komentarze i nawet za to, że w ogóle czytacie, za te wszystkie komplementy, którymi mnie zarzucacie na ask'u, no za wszystko po prostu.

Następny rozdział pojawi się mniej więcej w sobotę, jeżeli nie dam już rady to w niedzielę, ale postaram się.

PS Jutro zdaję fizykę i geografię, trzymajcie kciuki xx