Rozdział 34

Veronica's POV

Gdy dotarliśmy do domu, perspektywa powiedzenia mamie, że zostałam napadnięta i okradziona nie wydawała mi się taka zła, wręcz przeciwnie. Moje ubranie były pobrudzone od upadku, a spodnie – co zauważyłam dopiero po jakimś czasie – rozdarte na tyle kolana, więc uznałam, że nie będzie to takie trudne.

Przez całą drogę toczyliśmy z Harrym lekką rozmowę na temat naszych planów na przyszłość. Dowiedziałam się, że chłopak nigdy nie posiadał żadnych ambicji, dotyczących studiów i byłam naprawdę zdumiona, kiedy zapewniał mnie, że z jego wykształceniem został przyjęty na posadę… tłumacza. Jego praca nie wymagała nawet stawiania się w żadnym biurze, po prostu dostawał dokumenty, które musiał dostarczyć na czas i mógł zajmować się tym w domu. Jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak siedzi skupiony przy stercie przeróżnych papierzysk. Bardziej pasował mi do jakiejkolwiek pracy w ruchu.

Natomiast ja po skończeniu szkoły zamierzałam poczekać jeszcze rok, który wykorzystałabym na zarobienie brakującej sumy pieniędzy na opłacenie czesnego, ponieważ aż zbyt dobrze wiedziałam, że mama nie będzie mogła sobie na to pozwolić. Nie byliśmy biedni, ale nasza sytuacja finansowa nie była też najlepsza. Później planowałam wybrać jakąś mniejszą uczelnię w Stanach, lub w ewentualności mogłabym przeprowadzić się do Anglii na czas studiów, choć wiedziałam, że z drugiej strony trudno byłoby mi opuścić rodzinę i znajomych na tak długi okres czasu. Mój ojciec marzył, abym wybrała medycynę, ale zdecydowanie odrzucałam ten pomysł. Zawsze interesowało mnie prawo, i to był właśnie kierunek, w którym chciałam się kształcić. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, ile pracy mnie czeka, ale byłam gotowa zapłacić tę cenę za spełnienie się.

Harry zapytał, czy chciałabym założyć kiedyś, za kilka lat taką prawdziwą rodzinę, na co po długim namyśle odpowiedziałam po prostu „tak”, jednak gdy ja spytałam o to samo, on zbył mnie, zmieniając temat.

A teraz staliśmy na podjeździe, ryzykując, że moja mama zobaczy nas za chwilę z okna, ale żadne z nas się tym nie przejęło. Wpatrywaliśmy się w siebie, szczerząc się głupio, aż w końcu to ja zabrałam pierwsza głos.

- Muszę już – oznajmiłam, jednak wciąż nie kwapiliśmy się do pożegnania.

W końcu niespodziewanie poczułam jego usta na swoich. Pocałunek, którym mnie obdarzył był krótki, ale słodki, i choć nie chciałam go przerywać, to wiedziałam, że muszę.

- Dobranoc – powiedział tuż przy moim uchu głosem niewiele głośniejszym, niż szept.

Niezbyt pośpiesznie wdrapałam się po trzech stopniach na werandę.

- Bądź ostrożny! – krzyknęłam jeszcze za Harry’m, zanim otworzyłam drzwi.

Chłopak odwrócił się tylko i posłał mi uśmiech, a ja w końcu niepewnie przekroczyłam próg domu w momencie, w którym mama akurat zbiegała po schodach.

- Wreszcie jesteś! – zawołała z nieskrywaną ulgą, jednak na jej zwykle idealnie gładkim czole pojawiła się zmarszczka, gdy dostrzegła moje puste ręce.

W tamtej chwili liczyłam całkowicie na swoją – miałam nadzieję – nienajgorszą grę aktorską. Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam przybrać odpowiednio przestraszoną maskę, co było dla mnie wielkim wyczynem, bo byłam w świetnym nastroju.

- Mamo – zaczęłam piskliwym głosem. – Ktoś… Zostałam okradziona.

Przysięgam, że przez jej twarz przeszły wszystkie kolory tęczy, w końcu jednak stała się trupio blada. Natychmiast podbiegła do mnie i zaczęła oglądać z każdej strony, jakbym była rzeźbą lub obrazem na wystawie. Podniosła moją lewą rękę, na co skrzywiłam się, bo w rzeczywistości naprawdę mnie bolała, tyle, że spowodowane to było upadkiem na twardy chodnik. Kobieta zauważyła mój grymas i natychmiast odsunęła się.

- Czy wszystko w porządku? Ktoś ci coś zrobił? Jesteś cała? – zarzuciła mnie gradem pytań.

Przełknęłam ślinę.

- Nie, nikt mnie nie skrzywdził, tylko… Ukradł mojego iPod’a i  pieniądze, które mi dałaś. Zdołałam ocalić tylko telefon – wyznałam nieszczerze, ale śmiertelnie poważnie.

- Och – westchnęła z nieskrywaną ulgą. – To nie problem, nie musisz się tym przejmować, dopóki nic ci nie jest – zapewniła z takim przejęciem, że przez moment ogarnęły mnie wyrzuty sumienia, ale szybko wyparłam to z myśli.

- Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym pójść się przebrać – poprosiłam, ale mamie ani śniło się pozwolić mi odejść.

- Może chciałabyś, żebym została w domu? Jeśli się boisz, to mogę zadzwonić do szpitala i wziąć… - zaczęła, ale gwałtownie jej przerwałam.

- Nie! To znaczy, nie ma takiej potrzeby. Czuję się świetnie, to pewnie jakiś głupi, młody chłopak, któremu koniecznie zależało na moim iPodzie. Musiał widzieć jak wyjmuję go z kieszeni i po prostu wykorzystał okazję, że jesteśmy sami – spróbowałam ją uspokoić, ale nie wyglądała na przekonaną.

- Powinniśmy zawiadomić policję, on może być groźny! – stwierdziła, a ja miałam ochotę wywrócić oczami. W ostatniej chwili powstrzymałam ten gest.

- To nic takiego, myślę, że byłam przypadkową osobą – usiłowałam przekonać ją do swoich racji.

Westchnęła, jednak wciąż nie wyglądała na usatysfakcjonowaną.

- Muszę wychodzić, bo się spóźnię – oznajmiła z niezadowoleniem, zerkając na swój cholernie drogi zegarek, który dostała od ojca na ostatnie urodziny.

Ucieszyłam się, bo naprawdę chciałam już zostać sama.

- Jasne – bąknęłam pod nosem, ale mama wydawała się tego nie słyszeć.

Zerknęła na mnie z czułością i niespodziewanie objęła mnie, tamując mi dostęp powietrza. Było to do niej dość niepodobne, bo raczej nie była osobą uczuciową i to zwykle do ojca biegłam się przytulić, lub poskarżyć. Och tak, zapomniałam. Czas przeszły.

- Kochanie, przemyślałam jedną rzecz – zaczęła – i zrozumiałam, że może nienajlepiej zaczęłam z tym chłopcem… Przepraszam, czy możesz przypomnieć mi jego imię?

- Harry – domyśliłam się.

- A tak, właśnie. Więc, stwierdziłam, że może zbyt ostro zareagowałam i myślę, że mogę cofnąć twój szlaban.

To było ostatnie, czego się po niej spodziewałam.

Zamrugałam kilkakrotnie powiekami, po czym na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Dziękuję! – pisnęłam podekscytowana. – Naprawdę, tak bardzo dziękuję! Obiecuję, że już nigdy więcej nie będę cię okłamywać, ani nic podobnego!

Mama wyglądała na zadowoloną z siebie.

- Ale pod jednym warunkiem – zastrzegła, a mój zapał nieco osłabł. – Chcę, żebyś przedstawiła mi Harry’ego.

O nie, pomyślałam w duchu, ale uśmiechnęłam się ponownie, tym razem nieco bardziej sztucznie. Po prostu nie podobała mi się ta wizja, bo bałam się, że chłopak jest kimś zupełnie innym, niż moja mama mogła sobie wyobrazić i wiedziałam, że zacznie doszukiwać się w nim wad z każdej możliwej strony. Zbyt dobrze ją znałam.

- Oczywiście, ale proszę… Nie bądź dla niego wredna, jak ostatnim razem – przybrałam błagalny ton głosu.

- O to nie musisz się martwić – powiedziała, gładząc mnie uspokajająco po ramieniu. – A teraz naprawdę muszę już iść, skoro nie chcesz bym wzięła wolne…

Niemal wywróciłam oczami na jej aluzję.

- Poradzę sobie – zapewniłam już i ucałowałam jej odrobinę pokryty niewielkimi zmarszczkami policzek.

- Dobranoc, kochanie – rzuciła, chociaż nadal było dosyć wcześnie.

- Pa! – zawołałam za nią.

Gdy tylko zatrzasnęły się za nią drzwi i usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza, udałam się do kuchni. Wyjęłam z lodówki jogurt i otworzywszy go, oparłam się o blat, co jakiś czas wkładając do ust łyżeczkę. W moje myśli wkradł się mój tajemniczy prześladowca. Nie miałam wątpliwości, że głuche telefony, włamanie i ten dziwny pościg były ze sobą w jakiś sposób powiązane i prawdopodobnie za wszystko odpowiedzialna była jedna osoba. Najbardziej nurtowało mnie, kim ona może być i dlaczego to robi. Bo właściwie, nigdy dotąd nie miałam do czynienia z żadnymi przestępcami, ani  niczym podobnym i nie przypominałam sobie, bym komuś zrobiła krzywdę. No tak, bardzo możliwe było, że z całą tą sprawą związek miała moja znajomość z Harrym. Tylko właściwie pozostawało kolejne pytanie; jaki? I dlaczego ten ktoś miałby prześladować mnie, a nie jego? Fakt, byłam jego dziewczyną, ale wbrew pozorom niewiele wiedziałam o jego życiu. Poza tym, co opowiedział mi o swojej rodzinie nie miałam pojęcia czym zajmował się w przeszłości. Zatajał przede mną wiele rzeczy, więc czemu niemiałby ukrywać czegoś, co jest kluczem do rozwiązania tej przedziwnej zagadki? Brałam również pod uwagę opcję, że chłopak tak naprawdę sam o niczym nie ma pojęcia, albo po prostu jeszcze nie jest tego świadomy. To robiło się coraz dziwniejsze, i jednocześnie coraz mniej mi się to podobało.

Z westchnieniem opłukałam łyżeczkę i wyrzuciłam pusty kubeczek po jogurcie do śmietnika, po czym niepocieszona ruszyłam niespiesznie na górę, do swojego pokoju, a ponieważ byłam sama w domu, zostawiłam drzwi otwarte na oścież. I wtedy w oczy rzuciło mi się średnich rozmiarów pudełko, owinięte w papier ozdobny i przeplecione wstążką, które leżało na środku starannie pościelonego łóżka. Na początku pomyślałam, że może to prezent od mamy, tak bez okazji, albo w ramach rekompensaty za sama właściwie nie wiedziałam co, bo tak naprawdę to ja byłam winna całej tej sytuacji, ale gdy podeszłam bliżej i zobaczyłam karteczkę wsuniętą za wstążkę, wiedziałam, że nie od niej jest ten podarunek.

„Chciałbym Cię w tym zobaczyć, piękna” – głosił napis.

Odrzuciłam świstek papieru na bok, uśmiechając się do własnych myśli, bo domyślałam się już, kto wpadł na ten całkiem romantyczny i kompletnie banalny pomysł. Pociągnęłam za kokardkę, i wyplątałam pudełko z wstążki, po czym otworzyłam wieczko. W środku leżał złożony w kostkę,  krwistoczerwony materiał, którego nie mogłam zidentyfikować. Dopiero gdy chwyciłam go do ręki, zorientowałam się, że jest to nic innego, jak tylko sukienka. Jednak zdecydowanie nie była w moim stylu i w ogóle do mnie nie pasowała. Z pozoru prosta, bez ramiączek i po prostu zbyt… krótka, ale mimo tego, miała w sobie coś wulgarnego. Zdecydowałam się ją przymierzyć. Z trudem wsunęłam się w obcisłe ubranie, które z ledwością zakrywało moją pupę, a moje nie tak znowu duże piersi niemal z niego wyskakiwały. Zarumieniłam się na myśl, że Harry mógłby widzieć mnie w czymś takim i pospiesznie przebrałam się we wcześniejszy strój. Włożyłam sukienkę z powrotem do pudełka, które zamknęłam i chwyciłam telefon. Wybierając numer chłopaka, zastanawiałam się, dlaczego wcześniej nie wspomniał ani słowem o prezencie. Może to była forma jego przeprosin za swoje zachowanie?

- Halo? – usłyszałam jego głos już po drugim sygnale.

Kąciki moich ust automatycznie uniosły się jeszcze wyżej.

- Cześć – powiedziałam, próbując stłumić  wyraźnie słyszalną radość, ale chyba nie bardzo mi to wyszło.

- Veronica – moje imię z jego ust zabrzmiało jak największa świętość, a w moim brzuchu motylki urządziły sobie piżama-party.

- Cóż za oryginalny pomysł – droczyłam się.

I poczułam na skórze powiew chłodnego wiatru. Spojrzałam w stronę okna, które okazało się być otwarte. Pomyślałam, że pewnie mama chciała tutaj trochę wywietrzyć i musiała po prostu o tym zapomnieć.

- Co masz na myśli? – zapytał Harry.

Zamknęłam okno i przysiadłam na nieszczególnie wygodnym parapecie.

- Twój prezent – odparłam.

- Jaki prezent? – wydawał się być naprawdę zdziwiony.

- No, sukienkę, którą mi dałeś w dość oryginalny sposób? – tym razem to ja byłam zaskoczona i zabrzmiało to pytająco.

Zapadło krótkie milczenie.

- Ronnie, o czym ty do cholery mówisz?

Czy on naprawdę nie wiedział o co chodzi? Ale jeśli nie od niego  był ten „prezent”, to w takim razie od kogo? I właśnie wtedy w ciemnościach dostrzegłam żarzący się koniec papierosa, który doskonale widoczny był w panujących wokół ciemnościach, a ponieważ za domem nie było niczego, poza szczerym, pustym polem, mogłam także zauważyć zarys jakiejś postaci. Już wiedziałam.

____________________________

Skoro ostatnio był trochę krótszy, to dzisiaj nieco dłuższy. Zauważyłam, że jak mam więcej czasu to rozdziały jakoś lepiej mi wychodzą (albo może tylko mi się wydaje) i lżej mi się je pisze, także w sumie jestem z niego zadowolona :)

No i do zobaczenia w następną niedzielę xx